بدون شک، «اسراف» یکى از مذموم ترین اعمال، از دیدگاه قرآن و اسلام است، و در آیات و روایات، نکوهش فراوانى از آن شده، «اسراف» یک برنامه فرعونى است (وَ إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعال فِی الْأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِینَ). (1)
«اسراف کنندگان اصحاب دوزخ و جهنمند» (وَ أَنَّ الْمُسْرِفِیْنَ هُمْ أَصْحابُ النّارِ). (2)
امروز، ثابت شده، منابع روى زمین ـ با توجه به جمعیت انسان ها ـ آن قدر زیاد نیست که بتوان اسراف کارى کرد، و هر اسراف کارى سبب محرومیت انسان هاى بى گناهى خواهد بود.
به علاوه، روح اسراف، معمولاً توأم با خودخواهى و خودپسندى و بیگانگى از خلق خدا است.
در عین حال، بخل، سختگیرى و خسیس بودن نیز، به همین اندازه زشت، ناپسند و نکوهیده است.
اصولاً، از نظر بینش توحیدى، مالک اصلى خدا است و ما همه امانت دار او هستیم، و هر گونه تصرفى بدون اجازه و رضایت او زشت و ناپسند است و مى دانیم: او نه اجازه اسراف مى دهد و نه اجازه بخل و تنگ چشمى، بنابراین، رعایت اعتدال و میانه روى تنها وظیفه بندگان خدا است.