63وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً
64وَ الَّذِینَ یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِیاماً
65وَ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنّا عَذابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذابَها کانَ غَراماً
66إِنَّها ساءَتْ مُسْتَقَرّاً وَ مُقاماً
67وَ الَّذِینَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ یُسْرِفُوا وَ لَمْ یَقْتُرُوا وَ کانَ بَیْنَ ذلِکَ قَواماً
ترجمه:
63 ـ بندگان (خاص خداوند) رحمان، کسانى هستند که بى تکبر بر زمین راه مى روند; و هنگامى که جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گویند)، به آنها سلام مى گویند (و با بزرگوارى مى گذرند).
64 ـ کسانى که شبانگاه براى پروردگارشان سجده و قیام مى کنند.
65 ـ و کسانى که مى گویند: «پروردگارا! عذاب جهنم را از ما بر طرف گردان، که عذابش سخت و پر دوام است.
66 ـ مسلماً آن (جهنم)، بد جایگاه و بد محل اقامتى است»!
67 ـ و کسانى که هر گاه انفاق کنند، نه اسراف مى نمایند و نه سخت گیرى; بلکه در میان این دو، حدّ اعتدالى دارند.