شش گروهى که در آیات فوق، از آنها نام برده شده است: فرعونیان، قوم متعصب نوح، زورمندان عاد، و ثمود، آلودگان اصحاب الرس، و قوم لوط، هر کدام به نوعى از انحراف فکرى و اخلاقى گرفتار بودند، که آنها را به بدبختى کشاند.
فرعونیان، مردمى ظالم، ستمگر، استعمار کننده، استثمارگر و خود خواه بودند.
قوم نوح نیز، چنان که مى دانیم، مردمى سخت لجوج و متکبر و خود برتربین بودند.
و قوم عاد و ثمود، تکیه بر قدرت خویشتن داشتند.
اصحاب الرس در گردابى از فساد مخصوصاً همجنس گرائى زنان، و قوم لوط در منجلابى از فحشاء، مخصوصاً همجنس گرائى مردان غوطهور بودند، و همگى از جاده توحید، منحرف و در بى راهه ها، سرگردان.
قرآن مى خواهد به مشرکان عصر پیامبر(صلى الله علیه وآله) و همه انسان ها در طول تاریخ هشدار دهد، هر قدر قدرت داشته باشید و توانائى و مکنت، و هر اندازه مال و ثروت و زندگى مرفّه، آلودگى به شرک و ظلم و فساد، طومار زندگانیتان را در هم خواهد پیچید، و همان عوامل پیروزى شما، عامل مرگتان مى شود!.
فرعونیان و قوم نوح با آبى که مایه حیات بود، نابود شدند، قوم عاد به وسیله طوفان و بادها که آن هم در شرائط خاصى مایه حیات است، قوم ثمود با ابرى صاعقه بار، و قوم لوط با بارانى از سنگ که بر اثر صاعقه و یا به گفته بعضى آتشفشان به وجود آمده بود، و اصحاب الرس طبق ذیل همان روایت فوق، به وسیله آتشى که از زمین برخاست، و شعله اى که از ابرى مرگبار فرو ریخت نابود گشتند، تا این انسان مغرور، به خود آید و راه خدا و عدالت و تقوا را پیش گیرد.