قابل توجه این که: معبودان، عامل اصلى انحراف این گروه مشرک را «زندگى مرفّه» آنها مى شمرند، مى گویند: خداوندا آنها و پدرانشان را از نعمت هاى این زندگى برخوردار ساختى، و همین باعث فراموشکارى آنها شد، به جاى این که: بخشنده این نعمت ها را بشناسند و به شکر و طاعتش پردازند در گرداب غفلت و غرور فرو رفتند، و تو و روز قیامت را به دست فراموشى سپردند.
و به راستى، زندگى مرفّه براى جمعیتى که ظرفیت کافى ندارند و پایه هاى ایمانشان سست است از یکسو، «غرور آفرین» است; چرا که وقتى به نعمت فراوان رسیدند خود را گم مى کنند و خدا را فراموش مى  نمایند، حتى گاه فرعونوار کوس «أَنَا اللّه» مى کوبند!
و از سوئى دیگر، این گونه افراد مایلند هر چه بیشتر آزاد باشند، و هیچ محدودیتى در کامجوئى از لذائذ در کارشان نباشد، و قید و بندهائى از قبیل حلال و حرام، مشروع و نامشروع آنها را از رسیدن به هدف هایشان منع نکند، و به این دلیل، نمى خواهند در برابر قوانین و مقررات دینى، سر تعظیم فرود آورند و روز حساب و جزا را بپذیرند.
هم اکنون، نیز طرفداران آئین خدا و تعلیمات انبیا در میان مرفّهین زیاد نیستند، و این مستضعفین اند که طرفداران سرسخت، دوستان با وفا، ایثارگر دین و مذهبند.
البته، این سخن در هر دو طرف استثناهائى دارد، ولى اکثریت هر دو گروه چنانند که گفتیم.
ضمناً، در آیه فوق، تنها روى مرفّه بودن زندگى خود آنها تکیه نشده، بلکه روى مرفّه بودن زندگى نیاکان آنها نیز تکیه شده است; زیرا هنگامى که انسان از کودکى در ناز و نعمت پرورش یافت، طبیعى است که میان خود و دیگران غالباً جدائى و امتیاز ببیند، و به آسانى حاضر نباشد، منافع مادى و زندگى مرفّه خود را از دست بدهد.
در حالى که پایبند بودن به فرمان خدا، و برنامه هاى مذهب، نیاز به ایثار، و گاهى هجرت، حتى جهاد و شهادت دارد، و گاه، تن در دادن به انواع محرومیت ها و تسلیم دشمن نشدن، و اینها امورى است که با مزاج مرفّهین کمتر سازگار است مگر آنها که شخصیتشان فوق زندگى مادیشان است که اگر یک روز بود، شکر خدا مى گویند و اگر نبود متزلزل و ناراحت نمى شوند، و به تعبیر دیگر، آنها بر زندگى مادیشان حاکمند نه محکوم، امیرند، نه اسیر!.
از این توضیح استفاده مى شود: منظور از جمله «نَسُوا الذِّکْرَ»، فراموش کردن یاد خدا است که در آیه 19 سوره «حشر» به جاى آن «وَ لاتَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللّهَ» آمده است، و یا فراموش کردن روز قیامت و دادگاه عدل پروردگار، آنچنان که در آیه 26 سوره «ص» آمده: لَهُمْ عَذابٌ شَدِیدٌ بِما نَسُوا یَوْمَ الْحِسابِ: «براى آنها عذاب شدیدى است به خاطر فراموش کردن روز حساب».
و یا فراموش کردن هر دو و همه برنامه هاى الهى.