1 ـ نخست به این نکته باید توجه کرد: در آیات فوق در یک جا «خلد» و جاودانگى را به عنوان صفتى براى بهشت بیان کرده، و در جاى دیگر «خالد بودن» را حال براى بهشتیان، تا تأکیدى باشد بر این حقیقت که هم بهشت جاودانى است و هم ساکنان آن.

2 ـ جمله «لَهُمْ فِیْها ما یَشاؤُنَ» (هر چه بخواهند در بهشت هست) نقطه مقابل چیزى است که در مورد دوزخیان در آیه 54 سوره «سبأ» آمده است: وَ حِیْلَ بِیْنَهُمْ وَ بَیْنَ ما یَشْتَهُونَ: «میان آنها و آنچه مى خواهند مانع و حائلى قرار داده شده».

3 ـ تعبیر به «مصیر» (جایگاه و محل بازگشت) بعد از تعبیر به «جزاء» در مورد بهشت، همه جنبه تأکید دارد بر آنچه در مفهوم جزاء افتاده، و همه نقطه مقابلى است در برابر جایگاه دوزخیان، که در آیات قبل از آن آمده بود که آنها دست و پا در غل و زنجیر، در مکان تنگ و محدودى افکنده مى شوند.

4 ـ جمله «کانَ عَلى رَبِّکَ وَعْداً مَسْئُولاً»، اشاره به این است که: مؤمنان در دعاهاى خود بهشت را با تمام نعمت هایش از خداوند تقاضا کرده اند، آنها سائلند و خدا «مسئول عنه» چنان که در آیه 194 سوره «آل عمران» از قول مؤمنان مى  خوانیم: رَبَّنا وَ آتِنا ما وَعَدْتَنا عَلى رُسُلِکَ: «پروردگارا آنچه را به رسولانت درباره ما وعده فرموده اى به ما مرحمت فرما».
همه مؤمنان نیز با زبان حال چنین تقاضائى را از خداوند دارند; زیرا هر کس اطاعت فرمان او مى کند، چنین تقاضائى را با زبان حال دارد.
فرشتگان نیز چنین درخواستى را از خدا درباره مؤمنان مى نمایند، چنان که در آیه 8 سوره «مؤمن» مى خوانیم: رَبَّنا وَ أَدْخِلْهُمْ جَنّاتِ عَدْن الَّتِی وَعَدْتَهُمْ: «پروردگارا! مؤمنان را در باغ هاى جاودانى بهشت که به آنها وعده داده اى داخل کن»!.
تفسیر دیگرى در اینجا نیز وجود دارد و آن این که: کلمه «مَسْئُولاً» تأکیدى است بر این وعده حتمى خداوند، یعنى آنچنان این وعده قطعى است که مؤمنان مى توانند آن را از خدا مطالبه کنند، و درست به این مى ماند که: ما به کسى وعده اى داده و در ضمن به او حق مى دهیم، از ما طلبکارى نماید.
البته هیچ مانعى ندارد که همه این معانى در مفهوم وسیع «مَسْئُولاً» جمع باشد.

5 ـ با توجه به جمله «لَهُمْ ما یَشاؤُنَ» (هر چه بخواهند در آنجا هست) این سؤال براى بعضى پیدا شده که: اگر مفهوم گسترده این جمله را در نظر بگیریم، نتیجه اش این مى شود: بهشتیان مثلاً اگر مقام انبیاء و اولیاء را بخواهند به آنها داده مى شود، و یا اگر نجات دوستان و بستگان گنهکارشان را ـ که مستحق دوزخند ـ طلب کنند به آن مى رسند، و مانند این خواسته ها.
اما با توجه به یک نکته جواب این سؤال روشن مى شود، و آن این که: پرده ها از برابر چشمان بهشتیان کنار مى رود، حقایق را به خوبى درک مى کنند و تناسب ها در نظر آنان کاملاً واضح مى شود، آنها هرگز به فکرشان نمى گذرد که چنین تقاضاهائى را از خدا کنند و این درست به این مى ماند که ما در دنیا تقاضا کنیم: یک کودک دبستانى استاد دانشگاه شود، و یا یک دزد جنایتکار، قاضى دادگاه، آیا این گونه امور به فکر هیچ عاقلى در دنیا مى رسد؟ در آنجا نیز چنین است، از این گذشته آنها تمام خواسته هایشان تحت الشعاع خواست خدا است و همان مى خواهند که خدا مى خواهد و چیزى بر خلاف رضاى خداوند نمى خواهند.