بدون شک، صداقت و دوستى معنى وسیعى دارد و منظور از آن در اینجا مسلماً دوستان خاص و نزدیکند که رفت و آمد با یکدیگر دارند، و ارتباط میان آنها ایجاب مى کند به منزل یکدیگر بروند و از غذاى هم بخورند، البته همان گونه که در اصل مسأله یاد آور شدیم، در این گونه موارد احراز رضایت، شرط نیست همان اندازه که یقین به نارضائى نداشته باشد کافى است.
لذا بعضى از مفسران در ذیل این جمله گفته اند: منظور دوستى است که در دوستیش صادقانه با تو رفتار مى کند.
و بعضى دیگر گفته اند: دوستى است که ظاهر و باطنش با تو یکى است، و ظاهراً همه اشاره به یک مطلب دارند.
ضمناً، از این تعبیر اجمالاً روشن مى شود آنها که تا این اندازه در برابر دوستانشان گذشت ندارند، در واقع دوست نیستند!.
در اینجا مناسب است گسترش مفهوم دوستى و شرائط جامع آن را که در  حدیثى از امام صادق(علیه السلام) نقل شده، بشنویم: امام(علیه السلام) فرمود:
لا تَکُونُ الصَّدَاقَةُ إِلاّ بِحُدُودِهَا، فَمَنْ کَانَتْ فِیهِ هَذِهِ الْحُدُودُ أَوْ شَیْءٌ مِنْهَا فَانْسِبْهُ إِلَى الصَّدَاقَةِ وَ مَنْ لَمْ یَکُنْ فِیهِ شَیْءٌ مِنْهَا فَلا تَنْسِبْهُ إِلَى شَیْء مِنَ الصَّدَاقَةِ:
فَأَوَّلُهَا، أَنْ تَکُونَ سَرِیرَتُهُ وَ عَلانِیَتُهُ لَکَ وَاحِدَةً.
وَ الثَّانِی، أَنْ یَرَى زَیْنَکَ زَیْنَهُ وَ شَیْنَکَ شَیْنَهُ.
وَ الثَّالِثَةُ، أَنْ لا تُغَیِّرَهُ عَلَیْکَ وِلایَةٌ وَ لا مَالٌ.
وَ الرَّابِعَةُ، أَنْ لا یَمْنَعَکَ شَیْئاً تَنَالُهُ مَقْدُرَتُهُ.
وَ الْخَامِسَةُ، وَ هِیَ تَجْمَعُ هَذِهِ الْخِصَالَ أَنْ لا یُسْلِمَکَ عِنْدَ النَّکَبَاتِ:
«دوستى جز با حدود و شرائطش، دوستى شمرده نمى شود، کسى که این حدود و شرائط یا بخشى از آن در او باشد او را دوست بدان، و کسى که هیچ یک از این شرائط در او نیست چیزى از دوستى در او نیست:
نخستین شرط، دوستى آن است که: باطن و ظاهرش براى تو یکى باشد.
دومین شرط، این است که: زینت و آبروى تو را زینت و آبروى خود بداند و عیب و زشتى تو را عیب و زشتى خود ببیند.
سوم، این است که: مقام و مال، وضع او را نسبت به تو تغییر ندهد!.
چهارم این که: آنچه را در قدرت دارد از تو مضایقه ننماید!.
و پنجم، که جامع همه این صفات است آن است که تو را به هنگام پشت کردن روزگار رها نکند»!.(1)

1 ـ «اصول کافى»، جلد 2، صفحه 467 (جلد 2، صفحه 639، چاپ دار الکتب الاسلامیه).