براى ریشه کن ساختن یک مفسده اجتماعى، مانند اعمال منافى عفت تنها توسل به اجراى حدود و تازیانه زدن منحرفان کافى نیست، در هیچ یک از مسائل اجتماعى چنین برخوردى نتیجه مطلوب را نخواهد داد، بلکه باید مجموعه اى ترتیب داد از آموزش فکرى و فرهنگى آمیخته با آداب اخلاقى و عاطفى، و همچنین آموزشهاى صحیح اسلامى، و ایجاد یک محیط اجتماعى سالم، سپس مجازات را به عنوان یک عامل در کنار این عوامل در نظر گرفت.
 به همین دلیل، در این سوره «نور» که در واقع سوره «عفت» است از مجازات تازیانه مردان و زنان زناکار شروع مى کند، و به مسائل دیگر مانند فراهم آوردن وسائل ازدواج سالم، رعایت حجاب اسلامى، نهى از چشم چرانى، تحریم متهم ساختن افراد به آلودگى ناموسى، و بالاخره اجازه گرفتن فرزندان به هنگام ورود به خلوتگاه پدران و مادران، گسترش مى دهد.
این نشان مى دهد: اسلام از هیچ یک از ریزه کارى هاى مربوط به این مسأله غفلت نکرده است.
خدمتکاران موظفند به هنگام ورود در اطاقى که دو همسر قرار دارند، اجازه بگیرند.
کودکان بالغ نیز موظفند در هر وقت بدون اجازه وارد نشوند، حتى کودکان نابالغ که مرتباً نزد پدر و مادر هستند نیز آموزش داده شوند که لااقل در سه وقت (قبل از نماز صبح، و بعد از نماز عشاء، و هنگام ظهر که پدران و مادران به استراحت مى پردازند) بدون اجازه وارد نشوند.
این یک نوع ادب اسلامى است، هر چند متأسفانه امروز کمتر رعایت مى شود و با این که قرآن، صریحاً آن را در آیات فوق بیان کرده است، در نوشته ها و سخنرانى ها و بیان احکام نیز کمتر دیده مى شود که پیرامون این حکم اسلامى و فلسفه آن بحث شود، و معلوم نیست، به چه دلیل این حکم قطعى قرآن مورد غفلت و بى توجهى قرار گرفته؟!
گر چه ظاهر آیه، وجوب رعایت این حکم است، اما اگر فرضاً آن را مستحب بدانیم، باز باید از آن سخن گفته شود، و جزئیات آن مورد بحث قرار گیرد.
بر خلاف آنچه بعضى از ساده اندیشان فکر مى کنند که کودکان سر از این مسائل در نمى آورند و خدمتکاران نیز در این امور باریک نمى شوند، ثابت شده  است کودکان (چه رسد به بزرگسالان) روى این مسأله فوق العاده حساسیت دارند، و گاه مى شود سهل انگارى پدران و مادران و برخورد کودکان، به منظره هائى که نمى بایست آن را ببینند سرچشمه انحرافات اخلاقى و گاه بیمارى هاى روانى شده است.
ما خود با افرادى بر خورد کردیم که به اعتراف خودشان بر اثر بى توجهى پدران و مادران به این امر، و مشاهده آنان در حال آمیزش جنسى یا مقدمات آن به مرحله اى از تحریک جنسى و عقده روانى رسیده بودند که عداوت شدید پدر و مادر در سر حدّ قتل! در دل آنها پیدا شده بود، و خود آنها نیز شاید تا مرز انتحار پیش رفته بودند!.
اینجا است، که ارزش و عظمت این حکم اسلامى آشکار مى شود، مسائلى را که دانشمندان امروز به آن رسیده اند از چهارده قرن پیش در احکام خود پیش بینى کرده است.
و نیز در همین جا لازم مى دانیم، به پدران و مادران توصیه کنیم: این مسائل را جدى بگیرند، و فرزندان خود را عادت به گرفتن اجازه ورود بدهند، و همچنین از کارهاى دیگرى که سبب تحریک فرزندان مى گردد، از جمله خوابیدن زن و مرد در اطاقى که بچه هاى ممیز مى خوابند، تا آنجا که امکان دارد پرهیز کنند، و بدانند این امور، از نظر تربیتى فوق العاده در سرنوشت آنها مؤثر است.
جالب این که: در حدیثى از پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: اِیّاکُمْ وَ أَنْ یُجامِعَ الرَّجُلُ اِمْرَئَتَهُ وَ الصَّبِىُّ فِى الْمَهْدِ یَنْظُرُ اِلَیْهِما: «مبادا در حالى که کودکى در گهواره به شما مى نگرد آمیزش جنسى کنید»!. (1)

1 ـ «بحار الانوار»، جلد 103، صفحه 295.