در آیه گذشته وعده خلافت روى زمین به مؤمنان صالح داده شده بود، و این دو آیه، مردم را براى فراهم کردن مقدمات این حکومت، بسیج مى کند، در ضمن نفى موانع بزرگ را نیز خودش تضمین مى نماید، در حقیقت یکى از این دو آیه در صدد بیان مقتضى است و آیه دوم نفى موانع.
نخست مى گوید: «نماز را بر پا دارید» (وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ).
همان نمازى که رمز پیوند خلق با خالق است، و ارتباط مستمر آنها را با خدا تضمین مى کند، و میان آنها، فحشاء و منکر حائل مى شود.
«و زکات را ادا کنید» (وَ آتُوا الزَّکاةَ).
همان زکاتى که نشانه پیوند با «خلق خدا»، و وسیله مؤثرى براى کم کردن فاصله ها، و سبب استحکام پیوندهاى عاطفى است.
و به طور کلى، «در همه چیز مطیع فرمان رسول باشید» (وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ).
اطاعتى که شما را در خط مؤمنان صالح که شایسته حکومت بر زمینند، قرار مى دهد.
«تا در پرتو انجام این دستورات، مشمول رحمت خدا شوید» (لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ).
و شایسته پرچمدارى حکومت حق و عدالت.

و اگر فکر مى کنید، ممکن است دشمنان نیرومند لجوج در این راه، سنگ بیندازند و مانع تحقق وعده الهى شوند، چنین امرى امکان پذیر نیست; چرا که قدرت آنها در برابر قدرت خدا ناچیز است، بنابراین «گمان نبر که افراد کافر مى توانند از چنگال مجازات الهى در پهنه زمین فرار کنند» (لا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مُعْجِزِینَ فِی الْأَرْضِ).  نه تنها در این دنیا از مجازات خدا مصون نیستند «که در آخرت جایگاهشان آتش است و چه بد جایگاهى است» (وَ مَأْواهُمُ النّارُ وَ لَبِئْسَ الْمَصِیرُ).
«مُعْجِزِیْن» جمع «معجز» از ماده «اعجاز» به معنى ناتوان ساختن است و از آنجا که گاه انسان در تعقیب کسى است و او از دستش فرار مى کند، و هر چه کوشش مى نماید به او دسترسى پیدا نمى کند، و از قلمرو قدرتش بیرون مى رود، و این امر او را ناتوان مى سازد، لذا کلمه «معجز» گاه، در همین معنى استعمال مى شود و آیه فوق نیز، اشاره به همین معنى است و مفهومش این است که: شما نمى توانید از قلمرو قدرت خدا بیرون روید.