در این که: این جمله اشاره به چه اشخاصى است که قبل از مسلمانان داراى خلافت روى زمین شدند؟ در میان مفسران گفتگو است:
بعضى آن را اشاره به آدم و داود و سلیمان(علیهم السلام) دانسته اند; چرا که قرآن در آیه 30 سوره «بقره» درباره «آدم»(علیه السلام) مى فرماید: إِنِّی جاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً: «من در زمین مى خواهم خلیفه اى قرار دهم».
و در آیه 26 سوره «ص» درباره «داود»(علیه السلام) مى فرماید: یا داوُدُ إِنّا جَعَلْناکَ خَلِیفَةً فِی الْأَرْضِ: «اى داود ما تو را خلیفه در روى زمین قرار دادیم».
و از آنجا که «سلیمان»(علیه السلام) به مقتضاى آیه 16 سوره «نمل» وارث حکومت داود(علیه السلام) بود، خلیفه در روى زمین شد.
اما بعضى دیگر مانند مفسر عالى قدر «علامه طباطبائى» در «المیزان» این معنى را بعید شمرده است، زیرا تعبیر «الَّذِیْنَ مِنْ قَبْلِهِمْ» را متناسب انبیاء ندانسته، چرا که در قرآن، این تعبیر، در مورد پیامبران به کار نرفته است، لذا آن را اشاره به امت هاى پیشین که داراى ایمان و عمل صالح بودند و حکومت در روى زمین پیدا کردند، مى داند.
ولى جمعى دیگر معتقدند: این آیه، اشاره به «بنى اسرائیل» است، زیرا آنها با ظهور موسى(علیه السلام) و در هم شکسته شدن قدرت فرعون و فرعونیان، مالک  حکومت روى زمین شدند، چنان که قرآن در آیه 127 سوره «اعراف» مى فرماید: وَ أَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِینَ کانُوا یُسْتَضْعَفُونَ مَشارِقَ الأَرْضِ وَ مَغارِبَهَا الَّتِی بارَکْنا فِیها:
«ما آن جمعیت مستضعف (مؤمنان بنى اسرائیل) را وارث مشارق و مغارب زمینى را که پر برکت کردیم، قرار دادیم».
و نیز درباره همان ها مى فرماید: وَ نُمَکِّنُ لَهُمْ فِى الْأَرْضِ: «ما اراده کرده ایم که قوم مستضعف (مؤمنان بنى اسرائیل) را در روى زمین تمکین دهیم» (و صاحب نفوذ و مسلط سازیم).
درست است که در میان «بنى اسرائیل» حتى در عصر موسى(علیه السلام)، افراد ناباب، فاسق و حتى احیاناً کافرى بودند، ولى حکومت به دست مؤمنان صالح بود (بنابراین ایرادى که بعضى از مفسران به این تفسیر کرده اند با این بیان دفع مى شود) تفسیر سوم نزدیک تر به نظر مى رسد.