بسیارى از مفسران از جمله «سیوطى» در «اسباب النّزول» و «طبرسى» در «مجمع البیان» و «سیّد قطب» در «فى ظلال» و «قرطبى» در تفسیر خود (با تفاوت مختصرى) در شأن نزول این آیه چنین نقل کرده اند: «هنگامى که پیامبر(صلى الله علیه وآله)و مسلمانان به مدینه هجرت کردند و انصار با آغوش باز آنها را پذیرا گشتند، تمامى عرب بر ضد آنها قیام کردند، و آنچنان بود که آنها ناچار بودند اسلحه را از خود دور نکنند، شب با سلاح بخوابند و صبح با سلاح بر خیزند (و حالت آماده باش دائم داشته باشند) ادامه این حالت بر مسلمانان سخت آمد.
بعضى این مطلب را آشکارا گفتند: تا کى این حال ادامه خواهد یافت؟
آیا زمانى فرا خواهد رسید که ما با خیال آسوده، شب استراحت کنیم، اطمینان و آرامش بر ما حکم فرما گردد، و جز از خدا از هیچ کس نترسیم؟ آیه فوق نازل شد و به آنها بشارت داد که آرى، چنین زمانى فرا خواهد رسید».(1)