باز، در این آیات، به گوشه دیگرى از شگفتى هاى آفرینش، علم و حکمت و عظمتى که ماوراى آن نهفته است بر خورد مى کنیم که همه، دلائل توحید ذات پاک اویند.
باز، روى سخن را به پیامبر(صلى الله علیه وآله) کرده مى گوید: «آیا ندیدى که خداوند ابرهائى را به آرامى میراند، سپس آنها را با هم پیوند مى دهد، و بعد متراکم مى سازد»؟! (أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللّهَ یُزْجِی سَحاباً ثُمَّ یُؤَلِّفُ بَیْنَهُ ثُمَّ یَجْعَلُهُ رُکاماً).
«و در این حال، دانه هاى باران را مى بینى که از لابلاى ابرها خارج مى شوند» و بر کوه، دشت، باغ و صحرا فرو مى بارند (فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلالِهِ).
 «یُزْجِى» از ماده «ازجاء» به معنى راندن با ملایمت است، راندنى که براى ردیف کردن موجودات پراکنده مى باشد، و این تعبیر، دقیقاً در مورد ابرها صادق است که هر قطعه اى از آن از گوشه اى از دریاها برمى خیزد، سپس دست قدرت پروردگار آنها را به سوى هم مى راند و پیوند مى دهد، و متراکم مى سازد.
«رُکام» (بر وزن غلام) به معنى اشیائى است که روى هم متراکم شده اند.
«وَدْق» (بر وزن شرق) به عقیده بسیارى از مفسران، به معنى دانه هاى باران است که از خلال ابرها بیرون مى آید، ولى به گفته «راغب» در «مفردات» معنى دیگرى نیز دارد، و آن ذرات بسیار کوچکى از آب است که به صورت غبار به هنگام نزول باران در فضا پراکنده مى شود، اما معنى اول، در اینجا مناسب تر است; زیرا آنچه بیشتر، نشانه عظمت پروردگار است همان دانه هاى حیاتبخش باران مى باشد، نه آن ذرات غبار مانند آب.
به علاوه در هر مورد که قرآن مسأله ابرها و نزول برکات را از آسمان مطرح کرده، به مسأله باران اشاره مى کند.
آرى، باران است که زمین هاى مرده را زنده مى کند، لباس حیات در پیکر درختان و گیاهان مى پوشاند، و انسان و حیوانات را سیراب مى کند.
آن گاه به یکى دیگر از پدیده هاى شگفت انگیز آسمان و ابرها اشاره کرده مى گوید: «و خدا از آسمان، از کوههائى که در آسمان است، دانه هاى تگرگ نازل مى کند» (وَ یُنَزِّلُ مِنَ السَّماءِ مِنْ جِبال فِیها مِنْ بَرَد).
«تگرگ هائى که به وسیله آن به هر کس که بخواهد زیان مى رساند» شکوفه هاى درختان، میوه ها و زراعت ها، و حتى گاه حیوان ها و انسان ها از آسیب آن در امان نیستند (فَیُصِیبُ بِهِ مَنْ یَشاءُ).
«و از هر کس بخواهد، این عذاب و زیان را بر طرف مى سازد» (وَ یَصْرِفُهُ  عَنْ مَنْ یَشاءُ).
آرى او است که از یک ابر گاهى باران حیات بخش نازل مى نماید و گاه با مختصر تغییر آن را مبدل به تگرگ هاى زیانبار و حتى کشنده مى کند، و این نهایت قدرت و عظمت او را نشان مى دهد که سود، زیان، مرگ و زندگى انسان را در کنار هم چیده، بلکه در دل هم قرار داده است!.
و در پایان آیه، به یکى دیگر از پدیده هاى آسمانى که از آیات توحید است اشاره کرده مى گوید: «نزدیک است درخشندگى برق ابرها، چشم هاى انسان را ببرد» (یَکادُ سَنا بَرْقِهِ یَذْهَبُ بِالْأَبْصارِ).
ابرهائى که در حقیقت از ذرات «آب» تشکیل شده است، به هنگامى که حامل نیروى برق مى شود، آنچنان «آتشى» از درونش بیرون مى جهد که برقش چشم ها را خیره، و رعدش گوش ها را از صداى خود پر مى کند، و گاه همه جا را مى لرزاند، این نیروى عظیم در لابلاى این بخار لطیف، راستى شگفت انگیز است!.