در آیات گذشته سخن از نور خدا، نور هدایت و ایمان و ظلمات متراکم کفر و ضلالت بود، و در آیات مورد بحث، از دلائل توحید که نشانه هاى انوار الهى و اسباب هدایت است، سخن مى گوید:
نخست روى سخن را به پیامبر(صلى الله علیه وآله) کرده، مى گوید: «آیا ندیدى که تمام کسانى که در آسمان ها و زمین هستند، براى خدا تسبیح مى کنند»؟! (أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللّهَ یُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ).
«و پرندگان در حالى که بال ها را بر فراز آسمان گسترده اند مشغول تسبیح او هستند»؟! (وَ الطَّیْرُ صَافّات).
«همه آنها از نماز و تسبیح خود، آگاه و باخبرند» (کُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلاتَهُ وَ تَسْبِیحَهُ).
«و خداوند از تمام اعمالى که آنها انجام مى دهند آگاه است» (وَ اللّهُ عَلِیمٌ بِما یَفْعَلُونَ).

و از آنجا که این تسبیح عمومى موجودات، دلیلى بر خالقیت پروردگار است و خالقیت او دلیل بر مالکیت او نسبت به مجموعه جهان هستى است، و نیز دلیل بر آن است که همه موجودات به سوى او باز مى گردند، اضافه مى کند: «و از براى خدا است مالکیت آسمان ها و زمین، و بازگشت تمامى موجودات به سوى او است» (وَ لِلّهِ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ إِلَى اللّهِ الْمَصِیرُ).
 این احتمال نیز در پیوند این آیه با آیه قبل وجود دارد که در آخرین جمله آیه گذشته، سخن از علم خداوند به اعمال همه انسان ها و تسبیح کنندگان بود، و در این آیه، به دادگاه عدل او در جهان دیگر، و مالکیت خداوند نسبت به همه آسمان و زمین و حق قضاوت و داورى او اشاره مى کند.