«اربة» در اصل از ماده «ارب» (بر وزن عرب) ـ چنان که «راغب» در «مفردات» مى گوید ـ به معنى شدت احتیاج است که انسان براى بر طرف ساختن آن چاره جوئى مى کند، گاهى نیز به معنى حاجت به طور مطلق استعمال مى شود.
و منظور از «أُولِی الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجالِ» در اینجا کسانى هستند که میل جنسى دارند و نیاز به همسر، بنابراین «غیر اولى الاربة» کسانى را شامل مى شود که این تمایل در آنها نیست.
در این که منظور از این عنوان چه کسانى است؟ در میان مفسران گفتگو است:
بعضى آن را به معنى پیر مردانى دانسته اند که شهوت جنسى در آنها خاموش شده است، مانند: القواعد من النساء: «زنانى که از سر حدّ ازدواج بیرون رفته اند و از این نظر بازنشسته شده اند».
بعضى دیگر آن را به مردان خَصِىّ: «خواجه».
و بعضى دیگر به «خنثى» که آلت رجولیت مطلقاً ندارد، تفسیر کرده اند.
اما آنچه بیش از همه مى تواند قابل قبول باشد و در چند حدیث معتبر از امام باقر(علیه السلام) و امام صادق(علیه السلام) نقل شده، این است که: منظور از این تعبیر، مردان ابلهى است که به هیچ وجه احساس جنسى ندارند، و معمولاً از آنها در کارهاى ساده و  خدمتکارى استفاده مى کنند، تعبیر به «التابعین» نیز همین معنى را تقویت مى کند.(1)
اما از آنجا که این وصف، یعنى عدم احساس میل جنسى درباره گروهى از پیران صادق است بعید نیست مفهوم آیه توسعه داشته و این دسته از پیر مردان نیز در معنى آیه داخل باشند.
در حدیثى از امام کاظم(علیه السلام) نیز روى این گروه از پیر مردان تکیه شده است.
ولى به هر حال مفهوم آیه این نیست که این دسته از مردان همانند محارمند، قدر مسلّم این است که پوشیدن سر یا کمى از دست و مانند آن در برابر این گروه واجب نیست.

1 ـ براى توضیح بیشتر به «جواهر الکلام»، جلد 29، صفحه 94 به بعد، و همچنین «وسائل الشیعه»، باب 111 از ابواب مقدمات نکاح (جلد 14، صفحه 148) و همچنین «تهذیب»، جلد 7، صفحه 468 مراجعه شود.