در پاسخ این سؤال، در میان مفسران گفتگو است، بعضى گفته اند: منظور ساختمان هائى است که شخص خاصى در آن ساکن نیست، بلکه جنبه عمومى و همگانى دارد، مانند کاروانسراها، مهمانخانه ها، و همچنین حمام ها و مانند آن، این مضمون در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) صریحاً آمده است.(1)
بعضى دیگر آن را به خرابه هائى تفسیر کرده اند که در و پیکرى ندارد، و هر کس مى تواند وارد آن شود، این تفسیر، بسیار بعید به نظر مى رسد; چه این که کسى حاضر نیست متاع خود را در چنین خانه اى بگذارد.
 بعضى دیگر آن را اشاره به انبارهاى تجار و دکان هائى مى دانند که متاع مردم به عنوان امانت در آن نگهدارى مى شود، و صاحب هر متاعى حق دارد براى گرفتن متاع خویش به آنجا مراجعه کند.
این تفسیر نیز با ظاهر آیه چندان سازگار نیست.
این احتمال نیز وجود دارد: منظور خانه هائى باشد که ساکن ندارد و انسان متاع خود را در آنجا به امانت گذارده، و هنگام گذاردن، رضایت ضمنى صاحب منزل را براى سر کشى یا برداشتن متاع گرفته است.
البته قسمتى از این تفاسیر، با هم منافاتى ندارد، ولى تفسیر اول، با معنى آیه سازگارتر است.
ضمناً، از این بیان روشن مى شود: انسان تنها به عنوان این که متاعى در خانه اى دارد نمى تواند در خانه را بدون اجازه صاحب خانه بگشاید و وارد شود هر چند در آن موقع کسى در خانه نباشد.

1 ـ «وسائل الشیعه»، جلد 14، صفحه 161، حدیث سوم.