در اینجا سؤالى مطرح است و آن این که: در طول تاریخ یا در محیط زندگى خود، گاه مواردى را مى بینیم که با این قانون هماهنگ نیست، به عنوان مثال در خود قرآن آمده است: همسر «نوح»(علیه السلام) و همسر «لوط»(علیه السلام) زنان بدى بودند و به  آنها خیانت کردند(1) و در مقابل، همسر فرعون از زنان با ایمان و پاکدامنى بود که گرفتار چنگال آن طاغوت بى ایمان گشته بود.(2)
در مورد پیشوایان بزرگ اسلام، نیز کم و بیش نمونه هائى از این قبیل دیده شده است که تاریخ اسلام گواه آن مى باشد.
در پاسخ، علاوه بر این که: هر قانون کلى استثناهائى دارد، باید به دو نکته توجه داشت:
1 ـ در تفسیر آیه، گفتیم: منظور اصلى از «خباثت» همان آلودگى به اعمال منافى عفت است و «طیب» بودن نقطه مقابل آن مى باشد، به این ترتیب، پاسخ سؤال روشن مى شود; زیرا هیچ یک از همسران پیامبران و امامان به طور قطع انحراف و آلودگى جنسى نداشتند، و منظور از خیانت در داستان نوح(علیه السلام)و لوط(علیه السلام) جاسوسى کردن به نفع کفار است، نه خیانت ناموسى.
اصولاً این عیب از عیوب تنفر آمیز محسوب مى شود و مى دانیم محیط زندگى شخصى پیامبران از اوصافى که موجب نفرت مردم است باید پاک باشد، تا هدف نبوت که جذب مردم به آئین خدا است، عقیم نماند.
2 ـ از این گذشته، همسران پیامبران و امامان در آغاز کار، حتى کافر و بى ایمان هم نبودند و گاه بعد از نبوت به گمراهى کشیده مى شدند که، مسلماً آنها نیز روابط خود را مانند سابق با آنها ادامه نمى دادند، همان گونه که همسر فرعون در آغاز که با فرعون ازدواج کرد، به موسى ایمان نیاورده بود، اصولاً موسى هنوز متولد نشده بود، بعداً که موسى مبعوث شد، ایمان آورد و چاره اى جز ادامه زندگى توأم با مبارزه نداشت، مبارزه اى که سرانجامش شهادت این زن با ایمان بود.

1 ـ تحریم، آیه 10.
2 ـ تحریم، آیه 11.