بارها گفته ایم توبه تنها استغفار یا ندامت از گذشته، و حتى تصمیم نسبت به ترک در آینده نیست، بلکه، علاوه بر همه اینها شخص گنهکار، باید در مقام جبران بر آید.
اگر واقعاً حیثیت زن یا مرد پاکدامن را لکه دار ساخته، براى قبولى توبه خود باید سخنان خویش را در برابر تمام کسانى که این تهمت را از او شنیده اند تکذیب کنند، و به اصطلاح اعاده حیثیت نمایند.
جمله «وَ أَصْلَحُوا» بعد از ذکر جمله «تابُوا» اشاره به همین حقیقت است، که باید این گونه اشخاص، از گناه خود توبه کنند و در مقام اصلاح فسادى که مرتکب شده اند بر آیند.
این صحیح نیست که یک نفر در ملاء عام (یا از طریق مطبوعات و وسائل ارتباط جمعى) دیگرى را به دروغ متهم کند، و بعد در خانه خلوت استغفار نموده از پیشگاه خدا تقاضاى عفو نماید، هرگز خداوند چنین توبه اى را قبول نخواهد کرد.
لذا در چند حدیث از پیشوایان اسلام، نقل شده، در جواب این سؤال که: «آیا آنها که تهمت ناموسى مى زنند بعد از اجراى حدّ شرعى و بعد از توبه، شهادتشان قبول مى شود یا نه»؟. فرمودند: «آرى».
هنگامى که سؤال کردند: توبه او چگونه است؟.
فرمودند: نزد امام (یا قاضى) مى آید و مى گوید: «من به فلان کس تهمت زدم و از آنچه گفته ام توبه مى کنم».(1)

1 ـ «وسائل الشیعه»، جلد 18، صفحه 283، ابواب الشهادات، باب 36، حدیث 4 (جلد 27، صفحه 384، چاپ آل البیت).