از آیات قرآن به خوبى بر مى آید که: بیشترین مخالفت منکران معاد، روى  مسأله معاد جسمانى و تعجب از باز گشت انسان خاک شده به زندگى و حیات بوده است.
لذا بسیارى از آیات معاد روى مسأله قدرت خداوند تکیه مى کند، و نمونه هاى آن را در عالم هستى شرح مى دهد، تا تعجب آنها از مسأله حیات بعد از مرگ زائل گردد.
در آیات مورد بحث، نیز همین مسأله از سه راه تعقیب شده:
نخست قدرت او را در مورد زمین و زمینیان.
و سپس آسمان ها و عرش عظیم.
و سر انجام قدرت او بر تدبیر و اداره عالم آفرینش.
و به این ترتیب، هر سه، مصداق هائى از یک مفهومند.
این احتمال نیز وجود دارد که: هر یک از این سه بحث، اشاره به یکى از نقطه نظرهاى منکران معاد باشد، مى گوید:
اگر انکار شما به خاطر آن است که انسان هاى پوسیده و خاک شده، از قلمرو مالکیت خداوند بیرون مى روند، این اشتباه است; چرا که شما خودتان خدا را مالک زمین و زمینیان مى دانید.
و اگر به خاطر این است که مى گوئید: زنده شدن مردگان نیاز به پروردگار قادرى دارد، شما که خودتان خدا را پروردگار آسمان ها و عرش مى خوانید.
و اگر این انکار به خاطر آن است که: در تدبیر عالم بعد از حیات مجدد مردگان ایراد دارید، آن هم بى جا است; زیرا قدرت او را در تدبیر این عالم هستى و پناه دادن به همه موجودات پذیرفته اید، به این ترتیب جائى براى انکار شما باقى نمى ماند.
هماهنگ بودن پاسخ کفار، در سه مورد (سَیَقُولُونَ لِلّهِ) تفسیر اول را تقویت  مى کند.