در آیات فوق، اشاره کوتاه و پر معنائى به تضاد حق پرستى و هوا پرستى بود، مى فرمود: اگر حق، تابع هوا و هوس مردم گردد، نه تنها زمین و اهلش، که آسمان ها هم به فساد کشیده مى شوند، تحلیل این مسأله چندان مشکل نیست زیرا:
1 ـ بدون شک، هوا و هوس هاى مردم یکسان نیست، و غالباً با یکدیگر تضاد دارد، و حتى بسیار مى شود هوا و هوس هاى یک انسان نیز ضد و نقیض یکدیگرند با این حال، اگر حق بخواهد تسلیم این تمایلات گردد، نتیجه اى جز هرج و مرج، از هم پاشیدگى و فساد نخواهد داشت.
چرا که هر یک از آنها معبودى را مى پرستند، و بتى براى خود ساخته اند، اگر حق تسلیم این خواسته ها گردد، و این معبودهاى پراکنده بر پهنه هستى حکومت کنند فساد آن بر هیچ کس پنهان نخواهد بود.
2 ـ تمایلات هوس آلود مردم، غالباً متوجه مسائلى است که (قطع نظر از تناقض هایش) نیز مفسده انگیز است، اگر این تمایلات بخواهد به عالم هستى و جامعه بشرى خط بدهد، نتیجه اى جز فساد به بار نمى آورد.
3 ـ تمایلات هوس آلود، همیشه یک بُعدى است و تنها یک زاویه را مى نگرد و از جنبه هاى دیگر غافل است، و مى دانیم، یکى از عوامل مهم فساد، برنامه هاى یک بعدى مى باشد که ابعاد دیگر هرگز در آن، مورد توجه قرار نمى گیرد.
آیه فوق از پاره اى از جهات بى شباهت به آنچه در آیه 22 سوره «انبیاء»  آمده است نیست: لَوْ کانَ فِیهِما آلِهَةٌ إِلاَّ اللّهُ لَفَسَدَتا: «اگر در آسمان و زمین خدایانى جز خدا باشند، به فساد کشیده مى شوند».
بدیهى است «حق» همچون «صراط مستقیم» یکتا و یگانه است، این هوا و هوس ها هستند که همچون خدایان پندارى متعدد و بسیارند.
حال که چنین است در تضاد و کشمکش «حق» و «هوا»، از کدام باید پیروى کرد، از هوا که مایه فساد آسمان، زمین و همه موجودات است؟ و یا از حق که رمز وحدت، توحید، نظم و هماهنگى است؟.
نتیجه این تحلیل و پاسخ این سؤال به خوبى روشن است.