در آخرین مرحله از شرح سرگذشت پیامبران اشاره کوتاه و مختصرى به حضرت مسیح(علیه السلام) و همچنین مادرش مریم کرده، مى گوید: «ما فرزند مریم و مادرش را نشانه اى از عظمت و قدرت خود قرار دادیم» (وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْیَمَ وَ أُمَّهُ آیَةً).
تعبیر به «ابن مریم» به جاى «عیسى» براى توجه دادن به این حقیقت است که او تنها از مادر و بدون دخالت پدرى، به فرمان پروردگار متولد شد، و این تولد خود از آیات بزرگ قدرت پروردگار بود.
و از آنجا که این تولد استثنائى رابطه اى با «عیسى»(علیه السلام) و رابطه اى با مادرش «مریم» دارد هر دو را به عنوان یک آیه و نشانه مى شمرد; چرا که این دو (تولد فرزندى بدون دخالت پدر و همچنین باردار شدن مادرى بدون تماس با مرد) در واقع یک حقیقت بودند با دو نسبت متفاوت.
پس از آن به بخشى از نعمت ها و مواهب بزرگى که به این مادر و فرزند عطا فرموده اشاره کرده، مى گوید: «ما آنها را در سرزمین بلندى که داراى آرامش، امنیت و آب جارى بود جاى دادیم» (وَ آوَیْناهُما إِلى رَبْوَة ذاتِ قَرار وَ مَعِین).
«رَبْوَه» از ماده «ربا» به معنى زیادى و افزایش است و در اینجا به معنى سرزمین بلند مى باشد.
«مَعین» از ماده «معن» (بر وزن شأن) به معنى جریان آب است، بنابراین «ماء معین» به معنى آب جارى است. بعضى نیز آن را از ماده «عین» یعنى آبى که ظاهر است و با چشم دیده مى شود دانسته اند.(1)
به هر حال، این جمله اشاره سر بسته اى است به محل امن و امان و پر برکتى که خداوند در اختیار این مادر و فرزند قرار داد، تا از شرّ دشمنان در امان باشند و با آسودگى خاطر به انجام وظائف خویش بپردازند.
اما این که: این محل کدام نقطه بوده است؟ در میان مفسران گفتگو بسیار است.
بعضى آن را «ناصره» (از شهرهاى شامات) زادگاه حضرت مسیح(علیه السلام)مى دانند، چرا که به هنگام تولدش گروهى از دشمنان که خبر تولد او و آینده وى را اجمالاً دریافته بودند، در صدد نابودیش بر آمدند، اما خدا او را در آن محل امن و امان و پر نعمتى حفظ کرد.
بعضى دیگر آن را اشاره به سرزمین «مصر» مى دانند; چرا که عیسى(علیه السلام) و مادرش «مریم» مدتى از عمر خود را براى نجات از چنگال دشمنان به سرزمین «مصر» پناه بردند.
بعضى دیگر آن را به سرزمین «دمشق» و بعضى سرزمین «رملة» (یکى از شهرهاى شمال شرقى بیت المقدس) تفسیر کرده اند; چرا که مسیح و مادرش در هر یک از این مناطق، قسمتى از عمر خود را گذراندند.
این احتمال نیز وجود دارد که جمله فوق اشاره به محل تولد مسیح(علیه السلام) در بیابان بیت المقدس باشد، جائى که خداوند آن را محل امنى براى این مادر و فرزند قرار داد، و آب گوارا در آن جارى ساخت، و از درخت خشکیده خرما به  او روزى مرحمت کرد.
و در هر صورت، آیه، دلیلى است بر حمایت مستمر و دائم خداوند نسبت به رسولان خود و کسانى که از آنها حمایت مى کردند، و نشان مى دهد که: اگر تمام تیغ هاى جهان از جا حرکت کنند، تا رگى را ببرند تا خدا نخواهد توانائى نخواهند داشت، و هرگز تنهائى و یاران اندک آنها سبب شکستشان نخواهد شد.

1 ـ در صورت اول، میم جزء کلمه است و بر وزن «فعیل» است و در صورت دوم، میم زائده است و بر وزن «مفعول» مى باشد (مانند مبیع).