«تراب» به معنى خاک و «عظام» به معنى استخوان ها است، معمولاً بدن انسان نخست، تبدیل به استخوان هاى پوسیده، سپس خاک مى شود، بنابراین، جاى این سؤال باقى است که: چرا در آیه فوق، تراب بر عظام مقدم داشته شده است؟.
این تعبیر، ممکن است اشاره به دو بخش مختلف بدن آدمى باشد، نخست، گوشت ها فرو مى ریزد و خاک مى شود، و استخوان ها سال ها بعد از آن باقى مى ماند، سپس مى پوسد و از بین مى رود.
این احتمال، نیز قابل توجه است که «تراب» اشاره به نیاکان بسیار قدیم باشد که همگى خاک شدند، و «عظام» اشاره به پدران که استخوان هاى پوسیده آنها باقى است.(1)