جالب این که: در مراحل پنجگانه اى که براى آفرینش انسان در آیه فوق ذکر شده، همه جا تعبیر به «خلق» شده است، اما هنگامى که به آخرین مرحله مى رسد، تعبیر به «انشاء» مى کند.
«انشاء» همان گونه که ارباب لغت گفته اند به معنى «ایجاد کردن چیزى توأم با تربیت آن» است.
این تعبیر نشان مى دهد: مرحله اخیر، با مراحل قبل (مرحله نطفه، علقه، مضغه، گوشت و استخوان) کاملاً متفاوت است مرحله اى است مهم که قرآن از آن سر بسته یاد کرده و تنها مى گوید: «سپس ما به آن آفرینش تازه اى دادیم» و  بلافاصله پشت سر آن «فَتَبارَکَ اللّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِینَ» مى  گوید.
این چه مرحله اى است که این قدر شایان اهمیت است، این، همان مرحله اى است که جنین وارد مرحله حیات انسانى مى شود، حس و حرکت پیدا مى کند، و به جنبش در مى آید که در روایات اسلامى از آن تعبیر به مرحله «نفخ روح» (دمیدن روح در کالبد) شده است.
اینجا است که انسان با یک جهش بزرگ، زندگى نباتى و گیاهى را پشت سر گذاشته و گام به جهان حیوانات و از آن برتر به جهان انسان ها مى گذارد، و فاصله آن با مرحله قبل، آن قدر زیاد است که تعبیر از آن، با جمله «ثُمَّ خَلَقْنا» کافى نبود و لذا «ثُمَّ أَنْشَأْنا» فرمود.
در اینجا انسان، ساختمان ویژه اى پیدا مى کند که او را از همه جهان ممتاز مى سازد، به او شایستگى خلافت خدا در زمین مى دهد، و قرعه امانتى را که کوه ها و آسمان ها بار آن را نتوانست کشید، به نام او مى زنند.
در واقع، همینجا است که «عالم کبیر» با همه شگفتیهایش در این «جرم صغیر» منطوى و پیچیده مى شود، و به راستى شایسته «تَبارَکَ اللّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِینَ» است.