از آیات فوق، به خوبى این معنى استفاده مى شود که: هدف از قربانى کردن علاوه بر جنبه هاى معنوى، روحانى و تقرب به درگاه خداوند، این است که گوشت آن به مصرف هاى لازم برسد، هم قربانى کننده از آن استفاده کند و هم قسمتى را به فقیران نیازمند برساند.
از سوى دیگر، تحریم اسراف در اسلام، چیزى نیست که بر کسى پوشیده باشد; چرا که قرآن و روایات اسلامى و دلیل عقل آن را اثبات کرده است.
از مجموع این سخن، چنین نتیجه مى گیریم: مسلمانان مجاز نیستند گوشت هاى قربانى را در سرزمین منى بر روى زمین بیندازند، تا گندیده شود و یا در زیر خاک ها مدفون کنند، و وجوب قربانى براى حجاج، دلیل بر چنین عملى نمى تواند باشد،بلکه اگر نیازمندانى در آن روز و در آن سرزمین پیدا نشوند، باید آن را به مناطق دیگر حمل کنند و به مصرف برسانند و این است: مقتضاى جمع میان ادله (دقت کنید).
اما متأسفانه! در عصر و زمان ما، بسیارى از مسلمانان به حکم اول، عمل کرده، و حکم دوم را به دست فراموشهزاران هزار، قربانى که گوشت هاى آنها مى تواند نیازمندى تغذیه گروه عظیمى از محرومان را تا مدتى طولانى بر طرف گرداند، در آن سرزمین مقدس به وضع بسیار زننده و نامطلوبى نابود مى شود، و تاکنون بسیارى از علماء، متفکران و قشرهاى دیگر اسلامى در این زمینه با مقامات دولت حجاز صحبت کرده اند، و حتى داوطلب پرداخت هزینه هاى مؤسساتى که براى نگاهدارى و حمل و نقل آنها لازم است شده اند، اما جمود و خشکى  روحانیین وهابى از یکسو، و بى اعتنائى مقامات دولت «سعودى» از سوى دیگر، هنوز مانع انجام این کار است.
قطع نظر از مسأله تحریم اسراف، که یک امر مسلّم اسلامى است، اصولاً صحنه قربانگاه در روز عید قربان، در حال حاضر به قدرى زننده و غیر منطقى به نظر مى رسد که افراد ضعیف الایمان را به تردید در اصل این برنامه مى اندازد، و به دشمنان دستاویز محکمى مى دهد، بى آن که بدانند این نتیجه ندانم کارى هاى روحانیون آن منطقه، و نظام حاکم بر آن سرزمین است.
بنابراین، حفظ عظمت اسلام، و اصالت مناسک حج، ایجاب مى کند: مسلمانان جهان از همه نقاط، مقامات این کشور را تحت فشار قرار دهند تا به این وضع وحشتناک پایان دهد و حکم اسلام را اجرا کند.
و اگر در روایات اسلامى مى خوانیم که بیرون بردن گوشت قربانى، از سرزمین منى یا از حرم مکّه ممنوع است، این مربوط به زمان هائى بوده که مصرف کننده در آنجا به قدر کافى وجود داشته است.
لذا در روایت صحیح که در منابع معتبر از امام صادق(علیه السلام) نقل شده، چنین مى خوانیم: یکى از یاران امام(علیه السلام) از همین موضوع سؤال کرد، امام فرمود: کُنّا نَقُولُ لا یُخْرَجُ مِنْها بِشَیْء لِحَاجَةِ النَّاسِ إِلَیْهِ، فَأَمَّا الْیَوْمُ فَقَدْ کَثُرَ النَّاسُ فَلا بَأْسَ بِإِخْرَاجِهِ:
«ما سابقاً دستور مى دادیم چیزى از آن را از سرزمین منى بیرون نبرند; چرا که مردم به آن نیاز داشتند اما امروز چون مردم (و قربانیان آنها) فزونى یافته اند، بیرون بردن آنها بى مانع است».(1)-(2)

1 ـ «وسائل الشیعه»، جلد 10، صفحه 150، ابواب الذبح، باب 42، حدیث 5 (جلد 14، صفحه 172، چاپ آل البیت).
2 ـ خوشبختانه استاد گرانقدر امروز به آرزوى بالا رسیده است; زیرا فتوائى که در چند سال پیش صادر کردند که: «حجاج قربانیان خود را در بلاد خویش قربانى کنند»مورد استقبال بسیار قرار گرفت
ـ گر چه تلاش هائى نیز در خنثى سازى آن گردید ـ اما اقبال مردم سبب شد دولت ها از جمله «سعودى» به فکر تهیه دستگاه هائى براى جمع، بسته بندى، نگهدارى و انتقال به نیازمندان بیفتد، در آغاز، فعالیت کمى در این راه صورت گرفت و از ایشان خواستند اکنون که قربانى از آن وضع خارج شده، فتوا را تغییر دهد ولى پس از تحقیق دریافتند که نسبت به قسمتى از قربانى ها وسائل آماده است، لذا از فتوا باز نگشتند. سرانجام دولت حجاز وسائلى را فراهم ساخت که کلیه قربانى ها را ذبح، آماده، بسته بندى، نگهدارى و سرانجام به نیازمندان رساند، و این آرزوى دیرینه استاد که در راه دستیابى به آن گام برداشت اکنون تحقق یافته است (وَ الْحَمْدُ لِلّهِ).
رمى جمرات
دومین فتوائى که استاد صادر کرده اند، درباره رمى جمرات است که هر ساله در اثر ازدحام زیاد جمعى کشته مى شوند، فتواى مذکور ـ که در جزوه هائى منتشر شده ـ چنین است: پرتاب سنگ و افتادن آن در محل جمرات کافى است، خواه به ستون ها اصابت کند یا خیر، واین فتوا در حج امسال براى مقلدان معظم له بسیار مؤثر بوده است، پیشنهادهائى نیز استاد در تنظیم امر رمى جمرات به مسئولان نموده، که اگر مورد عمل واقع شود از مشکلات و ضایعات این عمل بسیار خواهد کاست. به امید آن روز.
2 / 1 / 1383 ـ مشهد مقدس