در روایات متعددى مى خوانیم: منظور از ذکر خداوند در این ایام، تکبیر مخصوصى است که بعد از نماز ظهر روز عید قربان، گفته مى شود، و تا پانزده نماز ادامه دارد (یعنى بعد از نماز صبح سیزدهم خاتمه مى یابد) و آن ذکر این است: «اللَّهُ أَکْبَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ، لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَرُ، اللَّهُ أَکْبَرُ وَ لِلَّهِ الْحَمْدُ، اللَّهُ أَکْبَرُ عَلَى مَا هَدَانَا، اللَّهُ أَکْبَرُ عَلَى مَا رَزَقَنَا مِنْ بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ». (1)
ضمناً، در پاره اى از روایات تصریح شده: تکبیر در این پانزده نوبت مخصوص کسانى است که در سرزمین «منى» و ایام حج باشند، اما کسانى که در سایر بلادند این تکبیرات را تنها بعد از ده نماز مى خوانند (از نماز ظهر روز عید شروع مى شود و به نماز صبح روز دوازدهم ختم مى گردد).(2)
قابل توجه این که: روایات تکبیر، شاهد دیگرى است بر این که «ذکر» در آیات فوق، جنبه کلى دارد و مخصوص ذکر خدا به هنگام «قربانى کردن» نیست هر چند این مفهوم کلى شامل آن مصداق نیز مى شود (دقت کنید).
 

1 ـ در «بحار الانوار»، جلد 99، صفحه 306 حدیث فوق از امام موسى بن جعفر(علیه السلام) نقل شده است.
2 ـ «بحار الانوار»، جلد 99، صفحه 307.