از آیات قرآن استفاده مى شود که مرتکبان قتل عمد نیز عذاب جاودانه دارند، جنانکه در آیه 94 نساء مى خوانیم: (وَ مَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزائُهُ جَهَنَّمَ خالداً فیها وَ غَضِبَ الله عَلَیْهِ وَلَعَنَهُ وَ اَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظیماً): «هرکس فرد با ایمانى را از روى عمد به قتل برساند کیفر او دوزخ است، جاودانه در آن مى ماند، و خداوند بر او غضب مى کند، و او را از رحمتش دور مى سازد، و عذاب عظیمى براى او آماده ساخته است».
در اینجا چهار کیفر براى قاتلان عمد بیان شده است:
خلود در جهنم، غضب الهى، لعن و دور ساختن از رحمت پروردگار و آماده کردن عذاب عظیم براى آنان.
آیا این کیفرها تنها در صورتى است که در مقام توبه و جبران بر نیایند یا به هر حال دامان آنها را مى گیرد، احتمال دوّم بسیار بعید به نظر مى رسد چرا که حتى شرک که بالاترین گناهان است با توبه برطرف مى شود، و مشرکان باپذیرش اسلام بخشوده خواهند شد چگونه مى توان باور کرد که قتل نفس از آن هم بالاتر باشد، بعلاوه در تاریخ اسلام آمده است که پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) از قاتل حمزة بن عبد المطلب که نامش «وحشى» بود گذشت نمود، و تو به او را پذیرفت بسیارى دیگر از مسلمانان نیز قاتلان پدران و فرزندان و برادران خود را بعد از اسلام آوردن و توبه کردن پذیرفتند البته مسلم است که توبه از چنین گناه عظیمى کار ساده اى نیست، و تنها با گفتن استغفار مسأله تمام نمى شود بلکه یا تسلیم قصاص شود و یا اولیاء مقتول را به وسیله دیه و غیر آن راضى کند، و با اعمال آینده، گذشته را جبران نماید.
در حدیثى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) مى خوانیم که فرمود: لَزَوالُ الدُّنیا وَ ما فیها اَهْوَنُ عَلَى الله مِنْ قَتْلِ مُؤْمِن وَلَوْ اَنَّ اَهْلَ سَمواتِهِ وَ اَهْلَ اَرْضِهِ اِشْتَرکُوا فی دَمِ مُؤْمِن لاَدْخَلَهُمْ الله تَعالی النَّارَ: «نابودى دنیا و آنچه در آن است نزد خدا آسان تر است از کشتن مؤمنى، و اگر اهل آسمان ها و اهل زمین در ریختن خون فرد با ایمانى شرکت داشته باشند خداوند همه را در آتش داخل مى کند».(1)
در اینکه چگونه ممکن است قاتل عمد، خلود در آتش دوزخ داشته باشد با اینکه طبق بحثى که در آینده خواهیم داشت تنها کافرانند که مخلّد در آتشند، مفسّران پاسخ هاى گوناگونى گفته اند.
گاه گفته شده چنین افرادى موفق به توبه نمى شوند، یا کمتر موفق به توبه مى شوند، آنها در آخر عمر بى ایمان از دنیا مى روند و به همین جهت مستحق خلود در دوزخ مى شوند.
و گاه گفته اند این کیفر کسانى است که قتل عمد را از روى انکار تحریم آن انجام دهند، خود این امر موجب کفر است.
و گاه گفته شده که خلود در اینجا به معناى مدّت طولانى است نه جاودانگى عذاب.
تفسیر اوّل و دوم مناسب تر به نظر مى رسد.

(1). تفسیر روح المعانى، جلد 5، صفحه 104.