دوستى دوستان خدا، و دشمنى با دشمنان حق، یا به تعبیر دیگر همسویى با نیکان و پاکان، و ناهماهنگى با بدان و شروران، یکى دیگر از کلیدهاى بهشت است که در آیات قرآن به آن اشاره شده، در آیه 22 مجادله مى فرماید:
«هیچ جمعیتى را که ایمان به خدا روز قیامت دارد نمى یابى که با دشمنان خدا و رسولش دوستى کنند، هر چند پدران، یا فرزندان، یا برادران، یا خویشاوندان آنها باشند» (لا تَجِدُ قَوْماً یُؤْمِنُونَ بِالله وَ الْیَوْمِ الآخِرِ یُوادُّونَ مَنْ حادَّ الله وَ رَسُولَهُ وَلَوْ کانُوا آبائهُمْ اَوْ اَبْنائهُمْ اَوْ اِخْوانَهُمْ اَوْ عَشیرَتَهُمْ).
سپس مى افزاید: «آنها کسانى هستند که خدا ایمان را بر صفحه قلوبشان رقم زده و با روحى از سوى خودش آنان را تقویت نموده، و آنها را در باغ هایى از بهشت وارد مى کند که نهرها از زیر درختانش جارى است» (اُولئکَ کَتَبَ فی قُلُوبِهِمْ الأیْمانَ وَ اَیَّدَهُمْ بِرُوْح مِنْهُ وَ یُدْخِلُهُمْ جَنَّات تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الأنْهارُ...) (مجادله 22).
در ذیل آیه نیز اشاره به پاداش معنوى آنها با این تعبیر شده: رَضِیَ الله عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ: «هم خدا از آنها خشنود است و هم آنها از خدا خشنودند» و بالاخره تاج افتخار «اُولئکَ حِزْبُ الله» را بر سر آنها زده است!
ناگفته پیداست که در یک قلب دو محبت جمع نمى شود، یا محبت خدا یا محبت دشمنان خدا، بنابراین نیرومندترین علاقه هاى خویشاوندى و دوستى هنگامى که در برابر علاقه به خدا قرار گیرد مسلّماً کمرنگ و بى رنگ خواهد شد، بعلاوه مسأله تنها مسأله علاقه نیست، بلکه علاقه مقدمه اى است براى همسویى و همگامى در تمام برنامه ها، در ظلم ظالمان، و فساد مفسدان و گناه مجرمان، و حزب الله از این بیگانه اند.
تعبیر به اُولئکَ فی قُلُوبِهِمُ الأیمانَ (در دل هاى آنها ایمان نوشته شده): تعبیرى است بسیار زنده و پر معنا، زیرا نوشتن آن هم با دست تواناى خداوند، آن هم بر صفحه قلوب همه بیانگر رسوخ حقیقت ایمان در وجود آنها و تثبیت کامل آن است.
آرى چنین افرادى که مؤید به روح القدس نیز هستند شایسته نام «حزب الله» و مظهر تولى و تبرى در برابر اویند.
* * *