بدون شک بهشت جاى نیکان و پاکان است، و لذا در قرآن با صراحت آن را به عنوان پاداشى براى چنان اشخاصى ذکر کرده است، در آیه 75 و 76 طه: از زبان «ساحران فرعونى» بعد از پیروزى معجزه موسى(علیه السلام) بر سحر آنان، و ایمان آوردن و تسلیم شد نشان در برابر موسى(علیه السلام)، ورد تهدیدهاى فرعون و فرعونیان، مى گوید: «آنها که با ایمان و عمل صالح در محضر پروردگارشان حاضر شوند درجات عالى دارند، این درجات عالى همان باغ هاى جاویدان بهشتى است که از زیر درختانش نهرها جارى است، جاودانه در آن مى مانند، و این است پاداش کسى که خود را پاک و پاکیزه کند»! (وَمَنْ یَأْتِهِ مُؤْمِناً قَدْ عَمِلَ الصّالِحاتِ فَاُولئکَ لَهُمْ الدَّرَجاتُ الْعُلى جَنّاتُ عَدْن مِنْ تَحْتِهَاَ الأنْهارُ خالِدینَ فیها وَ ذلِکَ جَزا، مَنْ تَزَکّى).
«تَزَکّى» از ماده «تزکیه» به معناى پاکسازى است که هم پاکى عقیده را شامل مى شود و هم پاکى گفتار و عمل را، و در حقیقت بهشت جایى است که از هر نظر پاک و پاکیزه است، و طبیعى است که غیر پاکان را در آن راهى نیست.
بعضى از مفسران گفته اند که در این آیه «درجات عالى بهشت» براى کسانى قرار داده شده که داراى ایمان و عمل صالح و تزکیه اند، بنابراین مانعى ندارد که «درجات پائین تر» از آن کسانى باشد که در عین داشتن ایمان، اعمال نیک و بد را به هم آمیخته و گاه مرتکب خلاقى شده اند (ولى حتى آنها نیز تا شستشو و پاک نشوند به بهشت که محل پاکان است راه نخواهند یافت) به این نکته نیز باید توجه داشت که احتمال داده شده این قسمت از آیات از زبان ساحران فرعونى نباشد بلکه مستقیماً کلام خود پروردگار باشد، ولى مى دانیم نتیجه هر دو در اینجا یکى است.
* * *