اشاره
تمام بحث هاى معاد سرانجام به یکى از دو نقطه ختم مى شود: «بهشت» و «دوزخ».
بهشت یعنى کانون انواع مواهب نعمت هاى الهى، اعم از معنوى و مادى، و دوزخ کانون انواع رنج ها و شکنجه ها و حرمان ها از هر قبیل.
در اینکه حقیقت بهشت چیست؟ و چگونه است؟ و در کجاست؟ و هم اکنون وجود دارد یا بعداً آفریده مى شود؟ سخن بسیار است، و مى توان براى یافتن پاسخ این سؤالات از تصریحات یا اشاراتى که در آیات قرآن آمده است کمک گرفت.
بعلاوه آیات بیشمارى درباره صفات بهشت و بهشتیان، و نعمت هاى مختلف بهشتى، باغ ها و نهرها و چشمه ها، طعام ها و شراب هاى طهور، لباس ها، و همسران، و دوستان، و خدمتگزاران، و احترام و اکرام فوق العاده از سوى فرشتگان و نیز مواهب معنوى و لذات روحانى، در قرآن آمده است که بخش عظیمى از آیات مربوط به «معاد» را تشکیل مى دهد.
باز در اینجا اشاره به این نکته را ضرورى مى دانیم که ما هر ترسیمى از بهشت در ذهن خود داشته باشیم، و هر فکرى در سر بپروانیم با معیارها و مفاهیمى است که از مواهب این جهان داریم، و قطعاً ترسیم کامل بهشت نخواهد بود که آن چیزى است برتر و بالاتر و فراتر و عمیق تر از آنچه دیده ایم و نوشته ایم و خوانده ایم، و فراتر از جهان ما.
ولى با این حال مى توان یک ترسیم اجمالى و شبح مانند، با مطالعه آیات و روایات از آن در دست داشت، ترسیمى که داراى بعد تربیتى فوق العاده اى است، و در واقع هر انسانى را که داراى هرگونه انگیزه معنوى و مادى باشد به سوى خود فرا مى خواند و جلب و جذب مى کند، و او را براى نیل به آن به تهذیب نفوس و پاکسازى عقیده، و پاکى اعمال و درستى گفتار و رفتار دعوت مى نماید.
با این اشاره به قرآن باز مى گردیم و آیات مربوط به بهشت را در گروه هاى مختلف، با گوش جان، از زبان قرآن مى شنویم.
جالب اینکه این آیات در هشت گروه به تعدادى درهاى بهشت، جمع آورى شده!.