اگر حقیقت نفخ صور دقیقا براى ما روشن نباشد که نیست، فلسفه تربیتى آن چندان پوشیده ینست، و آنچه فعلا براى ما هم است آثار تربیتى این عقائد حقه است.
نفخه صور اولا بیانگر این حقیقت است که مسأله مرگ و حیات عمومى موجودات عالم مسأله و پیچیده اى در پیشگاه خداوند نیست، با یک صیحه عظیم و مرموز و عالمگیر همه خلایق مى میرند، و با یک بانگ عظیم مرموز دیگر همه زنده مى شوند، گویى خفتگانى بوده اند که با این فریاد بیدارگر، بیدار مى گردند.
این پاسخى است به گفته کسانى که در امر معاد تردید مى کردند، و آن را مسأله محال یا مشکلى مى پنداشتند و پیوسته بر پیغمبر اسلام(صلى الله علیه وآله وسلم) خرده مى گرفتند.
ثانیاً: هشدارى است به همه انسان ها که زندگى را پایدار ندانند و گرفتار غرور و غفلت نشوند، و هر زمان احتمال دهند صیحه رستاخیز و نفخه مرگ برخیزد، و آنها در همان حال به سوى دیار عدم بشتابند و با تمام آرزوهاى دور و دراز در کام مرگ فرو روند.
ثالثاً: چگونگى نفخه صور و پایان این جهان و آغاز جهان دیگر درس تربیتى عمیق دیگرى به انسان ها مى دهد که در هر لحظه و هر حال آماده استقبال از چنین حادثه عظیمى باشند، هرگز کار و وظیفه امروز خود را به فردا نیفکنند، چرا که هیچ تاریخ معینى براى این حادثه ناگهانى تعیین نشده، و تقریباً بدون مقدمه آغاز مى شود.
در حدیثى از امام على بن الحسین(علیه السلام) مى خوانیم که بعد از شرح مبسوطى درباره نفخه صور، «راوى» مى گوید: وقتى سخن امام(علیه السلام) به این جا رسید: «رَاَیْتُ عَلَىَّ بْنَ الْحُسَیْنِ یَبْکى عِنْدَ ذلِکَ بُکاءً شَدیداً»: امام(علیه السلام) را در این حال دیدم که شدیداً گریه مى کند» (و از مسأله پایان ناگهانى دنیا و فرا رسیدن قیامت و حضور در پیشگاه خداوند سخت نگران است).(1)

(1). تفسیر على بن ابراهیم ذیل آیه 68 زمر، جلد 2 صفحه 253 - بحارالانوار، جلد 6، صفحه 324 - حدیث 2.