دیگر از نشانه هاى پایان این جهان، و نزدیک شدن رستاخیز، انفجار دریاهاست، چنانکه در این زمینه مى خوانیم: (وَ اِذَا الْبِحارُ فَجِّرَتْ): «آن زمان که دریاها منفجر گردد» (انفطار - 3) و در جاى دیگر مى فرماید: «در آن هنگام که دریاها برافروخته شود»! (وَ اِذَا الْبِحارُ سُجِّرَتْ) (تکویر - 6).
در آیه 6 سوره طور ضمن سوگندهاى متعدد و پى درپى مى گوید: «سوگند به دریاى برافروخته»! (وَالْبَحْرِ الْمَسْجُورِ)
بى شک آیه اوّل و دوّم اشاره به «اشراط السّاعه» مى کند، چون آیات بعد از آن به خوبى به این معنا گواهى مى دهد، و در مورد آیه سوّم این تفسیر ذکر شده که ناظر به نشانه هاى قیامت است.
در این آیات در یک مورد تعبیر «فُجِّرَتْ» از ماده «فَجْر» به معناى شکافتن به کار رفته، که ممکن است اشاره به انفجار و برافروختگى دریاها باشد.
این مسأله امروز براى ما مسأله ساده اى است، چرا که آب از دو عنصر تشکیل یافته «اکسیژن» و «ئیدروژن» که هر دو شدیداً قابل احتراق است، اگر عواملى سبب تجزیه آب ها شوند، دریاها مبدّل به کوره هاى عظیمى از آتش سوزان خواهند شد، و یک جرقّه کوچک کافى است که عالمى از آتش ایجاد کند.
این احتمال نیز داده شده که زلزله هاى شدید آستانه رستاخیز سبب شکافتن زمین ها و راه یافتن دریاها به یکدیگر مى شوند و نتیجه آن به هم پیوستگى تمام دریاچه ها با دریاهاى روى زمین است، و یکى از تفسیرهاى آیه همین است.
تفسیر سوّمى نیز وجود دارد که با متلاشى شدن کوه ها و ریخته شدن غبار آنها به دریاها، دریاها پر مى شود و آب سراسر خشکى ها را فرا مى گیرد.
همین تفسیرهاى سه گانه در مورد عنوان دوّم (سجّرت) که از ماده «تسجیر» مى باشد نیز گفته شده، زیرا «تسجیر» در اصل به معناى برافروختن و به هیجان درآوردن آتش، و گاه به معناى پر شدن نیز آمده است، لذا تنور پر از آتش را «مُسَجَّر» مى گویند.
مشتعل شدن دریاها یا به خاطر تجزیه آن به دو ماده قابل احتراق اکسیژن و ئیدروژن است، یا به علل دیگرى که بر ما مخفى است، و پر شدن دریاها یا به سبب متلاشى شدن کوه ها و ریختن آن به دریاها است، یا فرود سنگ هاى آسمانى در آنها یا علل ناشناخته دیگر.
* * *