در دوّمین آیه سخن از نزدیکى قیامت و شق القمر است، مى فرماید: «قیامت نزدیک شد و ماه از هم شکافت»! (اِقْتَرَبَتِ السّاعَةُ وَ اَنْشَقَّ الْقَمَرُ)
این در حقیقت پاسخ به سؤالى است که مکرراً از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) مى کردند که «قیامت کى خواهد آمد»؟ در این جا مى فرماید: «قیامت نزدیک است، و یکى از نشانه هاى آن شق القمر است» حادثه اى که هم دلیل بر قدرت خداوند بزرگ بر همه چیز (و ضمناً قدرت بر احیاى موتى) بود، و هم از صدق دعوى پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) آخرین سفیر الهى حکایت مى کرد، و هم از نزدیکى رستاخیز زیرا همان گونه که در شرح آیه گذشته خواندیم که خود آن حضرت مى فرمود: «بعثت من از نشانه هاى نزدیک شدن قیامت است».
ولى بعضى دیگر از مفسّران گذشته و امروز، آیه را اشاره به حوادثى مى دانند که در پایان این جهان و در آستانه قیامت واقع مى شود و از جمله: خورشید تاریک، و ماه از هم شکافته خواهد شد، و اگر تعبیر آیه به «انشق» به صورت فعل ماضى آمده است به خاطر آن است که در لغت عرب بسیارى از مسائلى که در آینده قطعى است به صورت فعل ماضى آورده مى شود.
ولى کمتر کسى از مفسّران این تفسیر را پذیرفته است که آیه ناظر به حوادث پایان دنیا باشد زیرا به هر حال ظاهر آیه ماضى و مربوط به گذشته است، و دلیلى ندارد که آن را بدون قرینه روشن به صورت مستقبل معنا کنیم، و هم روایات فراوانى که به گفته فی «ظلال القرآن» در سر حد تواتر است گواهى مى دهد که معجزه «شق القمر» در عصر پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)به وقوع پیوست.(1)
و به نقل مرحوم علامه طباطبایى در «المیزان» اهل حدیث و علماى تفسیر متفقاً این معنا را پذیرفته اند که شق القمر در عصر پیامبر رخ داد» جز چند نفر از مفسّران پیشین (و غیر معروف).(2)
ابو الفتوح رازى نیز مى گوید: «قول کسانى که مى گویند آیه فوق اشاره به حوادث آینده است، خلاف اجماع و اتفاق علماست»!(3)
درباره چگونگى شق القمر (شکافته شدن ماه) و شرح این اعجاز نبوى، و روایات مربوط به آن، و امکان آن از نظر علوم روز، بحث هاى فراوانى است که چون خارج از هدف ما یعنى شرح «اشراط الساعه» مى باشد از آن صرفنظر کرده، و علاقه مندان آن را به مطالعه تفسیر نمونه، جلد 23، صفحه 12 تا 19 ارجاع مى دهیم.

(1). فى ظلال القرآن، جلد 7، صفحه 644.
(2). تفسیر المیزان، جلد 19، صفحه 61 و 60.
(3). تفسیر ابو الفتوح رازى، جلد 10، صفحه 364.