وَ إِذْ یَعِدُکُمُ اللّهُ إِحْدَى الطّائِفَتَیْنِ أَنَّها لَکُمْ وَ تَوَدُّونَ أَنَّ غَیْرَ ذاتِ الشَّوْکَةِ تَکُونُ لَکُمْ وَ یُریدُ اللّهُ أَنْ یُحِقَّ الْحَقَّ بِکَلِماتِهِ وَ یَقْطَعَ دابِرَ الْکافِرینَ (انفال ـ 7)

«بخاطر بیاورید زمانى را که خداوند به شما وعده میداد که بر یکى از دو طایفه (لشکر قریش، یا کاروان تجارت آنها) پیروز خواهید شد، و شما دوست میداشتید طایفه غیر مسلح (کاروان تجارت) براى شما باشد (و تنها با آنها روبرو شوید) ولى خدا میخواهد حق را آشکار سازد و کافران (مشرکان) را ریشه کن کند (و آئین بت پرستى را براندازد)».

این آیه بطور مسلّم درباره جنگ بدر نازل شده، و آیات قبل و بعد آن نیز به این حقیقت گواهى میدهند.

این آیه مشتمل بر وعده صریحى است که خداوند پیش از جنگ بدر به مسلمان داده، این وعده، وعده پیروزى بر دشمنان بوده که آیه آن را یادآورى میکند.

توضیح اینکه: طبق نوشته مورّخان، ابوسفیان بزرگ «مکه» در رأس کاروان عظیمى که در حدود 50 هزار دینار مال التجاره با خود حمل مى کرد و متعلق به جمعى از بزرگان مکه و خودش بود از شام بازمى گشت.

پیغمبر (ص) به یاران خود دستور داد آماده حرکت شوند، و با مصادره کردن اموال مزبور قدرت اقتصادى دشمن را درهم بشکنند.

ابوسفیان از جنبوجوشى که در مدینه به این خاطر پدید آمده بود به وسیله دوستان خود به زودى آگاه شد، و پیکى با عجله و شتاب تمام به مکه فرستاد تا اهل مکه را از خطر مهمى که کاروان را تهدید مى کرد آگاه نمایند.

نماینده مزبور با حالت وحشت آمیزى به مکه آمد و اهل مکه را به شدت تحریک کرد، و از اهمیت خطرى که سرمایه هاى آنها را تهدید مى نمود، آگاه ساخت.

در مدت کوتاهى 950 نفر از بزرگان و افراد عادى مکه با 700 شتر و یکصد رأس اسب به حرکت درآمدند، فرمانده لشکر «ابوجهل» بود، سرجنبانان مکه، مردم را تهدید کردند که آن کسانى که بتوانند به میدان بروند و خوددارى کنند خانه هاى آنها را ویران خواهیم نمود!.

از طرفى کاروان ابوسفیان براى رهائى از دست جنگجویان اسلام تغییر مسیر داد، و از بیراهه حرکت کرد، تا خود را از منطقه خطر دور سازد.

پیامبر (ص) با 313 نفر نزدیک سرزمین «بدر» که منزلگاهى در میان مکه و مدینه بود رسید. در اینجا بود که از جریان حرکت لشکر نیرومند قریش از مکه آگاه شد، با یاران خود مشورت کرد که آیا به تعقیب کاروان پردازند، یا در برابر لشکر دشمن بایستند؟

عدّه اى موافقت به مقابله با دشمن کردند ولى جمعى دیگر در باطن مایل به تعقیب کاروان بودند، زیرا آمادگى کافى براى مقابله با ارتش نیرومند دشمن در خود نمى دیدند.

در اینجا پیامبر (ص) فرمان حرکت به سوى دشمن را داد، و لشکر کوچک اسلام به سوى سرزمین بدر به حرکت درآمد (بدر نام چاهى است و میگویند در اصل نام صاحب آن چاه بوده که بعداً بر آن چاه و سپس بر آن سرزمین نهاده شده است).

و فرمود: «خداوند به من وعده داده است که یکى از این دو طایفه از آن ماست، و ما بر آنها پیروز خواهیم شد گویا محل کشته شدن ابوجهل و... را مى بینیم».

بالاخره دو لشکر در برابر یکدیگر قرار گرفتند و پس از مبارزه هیجان انگیزى که شرح آن در تواریخ اسلام آمده، این جنگ به پیروزى کامل مسلمانان و شکست کامل دشمنان نیرومند انجامید، و با دادن 70 نفر تلفات و 70 نفر اسیر، بقیه فرار کردند (این جنگ در سال دوم هجرى روز 17 رمضان اتفاق افتاد).

***