شکى نیست که وزش بادها تأثیر عمیقى در تلقیح گیاهان و گرده افشانى آنها دارند، بطوریکه اگر یک سال نسیم و باد نوزد بسیارى از گیاهان عقیم مى مانند و بارور نمى شوند.

و نیز شکى نیست که این حقیقت به هنگام نزول آیات قرآن براى مردم جهان روشن نبوده و لذا بعضى از دانشمندان خواسته اند آیه «وَ أَرْسَلْنَا الرِّیاحَ لَواقِحَ» (سوره حجر ـ 22): «ما بادها را براى بارور ساختن (ابرها) فرستادیم» را اشاره اى به این کشف علمى بگیرند ولى سخن اینجاست که «لواقح» در آیه مزبور نظرى به این معنى ندارد، بلکه همانطور که مفسران پیشین فهمیده اند، به تلقیح و پیوند ابرها و بارور ساختن آنها و آماده نمودن براى نزول باران اشاره دارد.

شاهد این گفتار جمله اى است که بلافاصله بعد از جمله بالا در همان آیه با «فاء تفریع» آمده است وَ أَرْسَلْنَا الرِّیاحَ لَواقِحَ فَأَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً «بادها را فرستادیم در حالى که بارور کننده اند، و بدنبال آن آبى از آسمان فرو فرستادیم».

در این آیه، نزول باران نتیجه وزش بادها ذکر شده، بنابراین منظور از «لواقح» جمع «لاقح» که بمعنى «ذات لقاح» آمده همان بارور ساختن قطعات ابر و پیوند آنها به یکدیگر و ایجاد سیستمهاى فشار کم که ابرها را براى نزول باران آماده میکنند، مى باشد نه بمعنى تلقیح گیاهان، چه اینکه هیچگونه سخنى از «گیاه» در آیه نیست.