در آیه مورد بحث (آیه دوم از سوره رعد) جمله دیگرى دیده میشود که آن نیز بر عظمت و عمق مدلول آیه و جنبه اعجاز علمى آن مى افزاید، آن جمله این است: «کُلُّ یَجْری ِلأَجَل مُسَمًّى»: «هر کدام از آنها (خورشید و ماه ـ یا ـ آسمانها و کرات آسمانى) تا زمان معیّنى به حرکت خود ادامه میدهند»!.

ضمیر محذوف در این جمله (منها ـ یا ـ منهما) ممکن است به ماه و خورشید برگردد و نیز مى تواند به سماوات بازگردد، (در صورت اول منهما و در صورت دوم منها)، امروز نیز این حقیقت از دیدگاه علم ثابت شده که تمام کرات آسمانى، بدون استثناء، در حرکتند. و اینکه گاهى گفته مى شود خورشید ساکن است منظور سکون نسبى (نسبت به سیارات منظومه شمسى) مى باشد، و گر نه تمام منظومه شمسى در داخل کهکشانى که قرار دارد در حرکت است.

تازه کهکشان ما نیز به نوبه خود یک حرکت دورانى به دور خویش دارد، و حرکتى دیگر به سوى خارج مرکز جهان، چه اینکه مسلّم شده که تمام «کهکشان ها» و «سحابها» و کرات آسمان با سرعت هاى مختلفى که بعضى از آنها راستى سرسام آور است از یکدیگر، یا به تعبیر دیگر از مرکز فرضى جهان، دور مى شوند.

البته این حرکت نمى تواند ابدى باشد و آنقدر از یکدیگر فاصله مى گیرند تا به کلى صورت اصلى خود را از دست بدهند چه اینکه طبق قانون دوم ترمودینامیک(قانون حرارت و نیرو) که همه مشاهدات فیزیکى آن را تأیید میکند، آنتروپى و حالت یکنواختى و کهولت جهان رو بتزاید است، و لازمه این سخن این خواهد بود که روزى فرا مى رسد که حرارت و گرما در تمام جهان یکسان خواهد گردید، و آن روز در واقع روز فسردگى و خاموشى مطلق و برچیده شدن حیات و زندگى از سرتاسر جهان ماده است.

و احتمالا بار دیگر وضع اولى از سر گرفته مى شود و کرات و کهکشانها مانند امواج دریا که آنقدر از مرکز دریا دور میشوند تا به ساحل برسند و بار دیگر به سوى مرکز دریا برمى گردند، مجدداً با سرعت به سوى مرکز فرضى جهان هجوم خواهند آورد.

با این تفاوت که در اینجا ساحلى نیست که این امواج را بازگرداند، و بهم خوردن آن یکنواختى مرگبار نیازمند نیروى مرموزى است که ما کمترین اطلاعى امروز از آن نداریم و تنها به قدرت خداوند متکى است.

آیه شریفه وَ السَّماءَ بَنَیْناها بِأَیْد وَ إِنّا لَمُوسِعُونَ (سوره ذاریات ـ 47)

«و ما آسمان را با قدرت بنا کردیم، و همواره آن را وسعت مى بخشیم» ممکن است اشاره به این کشف بزرگ باشد.