یکى دیگر از کسانیکه میگویند داعیه نبوت و معارضه با قرآن داشته، احمد بن حسین کوفى معروف به «متنبى» است.

او در سال 303 تولد یافت، از ذوق شعر بهره فراوانى داشت، در آغاز مسلمان بود ولى میگویند بعداً از اسلام کناره گیرى نمود، و در سال 320 دعوى نبوت کرد و در سال 354 کشته شد.

قرائن زیادى در دست است که نشان مى دهد داعیه او بیشتر به علت محرومیتهاى خانوادگى و حس جاه طلبى بوده است.

طرز تفکر و روح او را از شعر زیر که از اشعار معروف اوست میتوانید درک کنید:

الخیل و اللیل و البیداء تعرفنى *** و الطعن و الضرب و القرطاس و القلم!

یعنى: اسبها، شبها، صحرا، مرا میشناسند، و ضربه نیزه و شمشیر و همچنین قلم و کاغذ همه مرا مى شناسند.

پدر او در کوفه سقائى مى کرد و در آغاز سنین جوانى مدّعى خلافت گردید و چیزى نگذشت که مى گویند دعوى خلافت مبدّل به دعوى نبوت گردید (جالب توجه اینکه دعوى او در سن 17 سالگى بود!) علت کشته شدن او ادعاى نبوت نبود بلکه مذمتى بود که از «عضدالدوله دیلمى» نمود.

در هر حال امروز مطالب قابل بحثى از او در مورد معارضه با قرآن در دست نیست که مورد بحث قرار گیرد، و با اینکه او شاعر نکته سنجى بود جاى تردید نیست که از او فصیح تر در میان شعرا و گویندگان عرب فراوانند، بعلاوه بعضى عقیده دارند که دعوى نبوت او نیز افسانه اى بیش نیست، و ما احتمال میدهیم سرچشمه این نسبت همان دعوى خلافت، و بلند پروازى هاى او بوده که رقیبان او میخواسته اند به این وسیله او را هم متهم ساخته و از میدان سیاست و شعر و ادب بیروت کنند!.

این بود سرگذشت اجمالى کسانى که میگویند در مقام معارضه با قرآن برآمدند و تنیجه کار آنان.