از کسانیکه متهم به معارضه با قرآن هستند «عبداللّه بن مقفع» میباشد، او از نویسندگان و ادباى معروف قرن دوم هجرى است.

میگویند در آغاز «مجوسى» بود و بعد اسلام آورد، او احاطه کاملى به لغت عربى و فارسى داشت و تعدادى از کتابهاى فارسى را به عربى ترجمه کرد که از آن جمله، کتاب «کلیله و دمنه» بود.

در مقدمه اى که بر کتاب کلیله و دمنه نوشت با صراحت تمام اظهار اسلام مى کند، ولى مى گویند کلمات زننده اى گاه و بیگاه از او شنیده مى شده که به واسطه همانها بالاخره به دست «سفیان بن معاویه مهلبى» امیر بصره که ظاهراً خرده حسابهائى هم با او داشت، کشته شد.

هنگامیکه «سفیان» میخواست او را در تنور آتش بیفکند گفت: «من تو را مى کشم و هیچ ایرادى بر من نیست، چون تو زندیقى و عقاید مردم را خراب کرده اى»!

این حادثه در حدود سال 145 هجرى اوائل خلافت بنى العباس روى داد.

در هر حال وضع عقیده او کاملا بر ما روشن نیست، آنچه مسلم است او داعیه معارضه با قرآن مجید نداشته، ولى مى گویند: کتاب معروف «الدرة الیتیمة» را به همین منظور نوشته است.

با اینکه کتاب مزبور امروز در دسترس ماست، و چندین بار چاپ شد و کوچکترین اشاره اى در آن کتاب به این مطلب نشده است نمیدانیم چطور این نسبت را به او داده اند؟

جز اینکه بگوئیم چون متهم به فساد عقیده بوده میخواستند این کار را هم بگردنش بیندازند تا به اصطلاح او را بسوى معارضه با قرآن «هل» بدهند! در هر صورت ابن مقفع هرگز چنین ادعائى نداشته است و هیچ سند تاریخى که گواه بر ادعاى معارضه او با قرآن باشد در دست نیست.

***