مسأله 523ـ هر یک از محرّمات احرام که موجب کفّاره است اگر بر اثر جهل به مسأله، یا از روى غفلت، یا فراموشى واقع شود کفّاره اى ندارد، و ضررى به حجّ یا عمره شخصِ محرم نمى زند، مگر صید که در هر صورت کفّاره دارد.

مسأله 524ـ شخصى که بر اثر جهل به مسأله، یا فراموشى حکم، یا موضوع آن، یا بر اثر غفلت، بعضى از محرّمات احرام را بجا آورده، کفّاره ندارد، مگر در صید و شکار که در هر صورت کفّاره دارد. بنابراین، به طور کلّى در غیر شکار، هرگاه از روى علم و عمد مرتکب محرّمات احرام شود، کفّاره واجب مى گردد.

مسأله 525ـ شرایط قربانى حجّ تمتّع در حیوانى که براى کفّاره تقصیر قربانى مى شود، معتبر نیست، بنابراین مى توان گوسفند خصّى و معیوب را براى این منظور قربانى کرد.

مسأله 526ـ قربانى هایى که به عنوان کفّاره در عمره تمتّع بر حاجى واجب شده، احتیاط مستحب آن است که در مکّه ذبح کند، و آنچه در حجّ بر او واجب شده، در منى ذبح نماید، و اگر ترک کرد و به وطنش بازگشت، در همانجا قربانى کند، و تمام گوشت آن را به مستمندان صدقه دهد.

مسأله 527ـ مصرف کفّارات فقط فقراء و مستمندان هستند، و احتیاط آن است که کفّاره غیر سادات به سادات داده نشود.

مسأله 528ـ تأخیر انداختن انجام کفّارات تا هنگام بازگشت به محل مانعى ندارد. بنابراین، مى تواند گوسفند کفّاره را در وطنش ذبح کند، تا صرف فقراى شیعه گردد.

مسأله 529ـ شخص فقیر نمى تواند گوشت کفّاره خود را به مصرف کسانى که واجب النفقه او هستند برساند; هر چند نیازمند باشند.

مسأله 530ـ استفاده از گوشت کفّاره براى شخصى که کفّاره بر او واجب شده جایز نیست، ولى استفاده از گوشت قربانىِ واجب، یا مستحب، براى صاحب آن جایز است.