در اثبات این قاعده آن چه بیشتر بر آن تکیه شده، روایات زیادى ـ در حدّ تواتر ـ است که از طریق شیعه و سنى نقل شده است. هر چند این روایات از نظر عبارت و حتى مضمون مختلف اند; بعضى عام و بعضى خاص هستند، ولى در مجموع براى اثبات کلّیّت این قاعده کفایت مى کنند.
و از آن جا که در استقصاء این روایات، فوائد فراوانى است که در بررسى موردى برخى از آن ها حاصل نمى شود، لازم دیدیم ابتدا تمام روایاتى که در این مسأله در کتب بزرگان به آن استناد شده را ذکر کنیم; ازاین رو سعى ما بر این است که همه آن چه محقّقان در رساله هایى که در این باب گرد آورده اند را جمع کرده، و آن چه در منابع دیگر نیز به آن دست یافته ایم را ضمیمه کنیم; ولى باز هم امکان دارد روایاتى وجود داشته باشد که ما بر آن دست نیافته باشیم، و با جستوجوى بیشتر بتوان موارد دیگرى نیز یافت.
در هر حال ما ابتدا روایاتى که بزرگان علماى امامیّه (رضوان الله تعالى علیهم) آن را ذکر کرده اند، نقل کرده، وسپس آن چه در کتب اهل سنت روایت کرده اند را بیان خواهیم کرد.