زهد به معناى صحيح كلمه نه تنها منافاتى با پرداختن به فعاليت هاى اقتصادى در سطح فرد و جامعه ندارد، بلكه به عكس مى تواند سرچشمه تأثيرهاى مثبتى در شكوفاشدن اقتصاد گردد، زيرا از يك سو تأكيد اسلام بر زهدمدارى و زهدورزى، از فعاليت هاى ناسالم اقتصادى كه سبب عقب ماندگى جامعه مى شود، جلوگيرى مى كند و از سوى ديگر در عرصه كار و تلاش، وجدان كارى را در بهترين شكل ممكن آن وارد صحنه اقتصاد مى سازد. در نتيجه محصول كار در چنين محيطى در نوع خود مرغوب ترين و بهترين وضعيت را خواهد داشت.
توضيح اينكه، زاهد اسلامى با الهام از آيه شريفه (لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلا)(1) و تفسيرى كه امام صادق(عليه السلام) براى آن بيان فرموده: «ليس يعنى أكثر عملا و لكن أصوبكم عملا; مقصود عمل بيشتر نيست، بلكه منظور از «احسن عملا» اين است كه كارش صحيح تر و شايسته تر باشد»(2) به سراغ «احسن العمل» مى رود و «احسن العمل» ويژگى هايى را مى طلبد از جمله:
1. «نظم و برنامه ريزى حكيمانه» كه در دستورات اسلامى به آن توصيه شده است; مانند آنچه از اميرمؤمنان على(عليه السلام) در وصايايش در بستر شهادت نقل شده كه فرمود: «اُوصيكما و جميع ولدي و أهلي و من بلغه كتابي بتقوى الله و نظم أمركم».(3)
2. آگاهى و تخصص، زيرا بدون آن هرگز «احسن العمل» تحقق نمى يابد و «حفيظ و عليم» بودن(4) طبق آنچه در قرآن آمده شرط چنين كارى است.
3. رعايت اتقان و استحكام; به بيان ديگر: رعايت استانداردهاى لازم در كار، شرط ديگر «احسن العمل» است تا آنجا كه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله)هنگامى كه پس از دفن فرزندش ابراهيم، خللى را در قبر مشاهده و با دست مباركش مرتّب نمود، به حضار فرمود: «انّ الله تعالى يحبّ اذا عمل أحدكم عملا أن يُتْقِنَه».(5)
آرى! زاهد اسلامى با الهام گرفتن از اين اصول كه هر يك در شكوفايى اقتصادى اثر عميقى دارد، در اين مسير گام بر مى دارد و زهدش براى اقتصاد جامعه اش مايه بركت است.
گفتنى است كه «حسن عمل» گاه به خلوص نيّت تحقق مى يابد; مانند حسن عمل در عبادات، و گاه از طريق استحكام و نظم و برنامه ريزى است; مانند مديريت در ساختن بناهاى خير همچون پل ها، سدها، بيمارستان ها و كارخانه ها.

(1) . ملك، آيه 2. 
(2) . كافى، ج 2، ص 16، ح 4 .
(3) . نهج البلاغه، نامه 47 .
(4) . (قَالَ اجْعَلْنِى عَلَى خَزَائِنِ الاَْرْضِ إِنِّى حَفِيظٌ عَلِيمٌ). يوسف، آيه55.
(5) . مجمع الزوائد، ج 4، ص98; شبيه آن: بحارالانوار، ج 6، ص220.