گاه مى پرسند: اگر سيره انبيا و اوليا، كار وتلاش بوده، چرا بسيارى از بزرگان دين،
فضلا، اساتيد و طلاّب در حوزه ها از بيت المال استفاده مى كنند; نه تنها در حوزه
هاى شيعى كه در حوزه هاى اهل سنّت نيز همين معنا وجود دارد؟ پاسخ اين سؤال روشن
است; انبيا و اوليا براى كسب علم و دانش نياز به مطالعه و درس خواندن و زحمت تحصيل
علم نداشتند در حالى كه يك عالم دينى گاه بايد سى سال تمام به طور جدّى به تحصيل
علوم دين بپردازد تا به مقام اجتهاد برسد.
به خصوص در عصر و زمان ما علوم اسلامى به قدرى گسترده شده است كه فراگيرى تمام رشته
هاى آن براى يك عالم دينى ممكن نيست، بلكه ناچار است يك يا چند رشته را انتخاب كند
و در آن متخصّص و صاحب نظر شود. حوزه هاى علميّه شبيه دانشگاه هاست; آيا مى توان به
دانشجويان و اساتيد دانشگاه ايراد گرفت كه چرا دنبال كسب و كار نمى روند؟!
بنابراين، ايراد مزبور ناشى از نوعى سطحى نگرى و عدم آگاهى از وضع علماى دين و
اساتيد و طلاب در حوزه هاى علميه است.