در فرهنگ اسلامى، كار و تلاش و فعاليت در زندگى، مورد توجه و تشويق فراوان قرار گرفته و از هرگونه تن آسايى و به كار نگرفتن نيروها و توانايى هاى طبيعى و علمى، نكوهش شده است.
ابن عباس مى گويد: هرگاه پيامبر به كسى مى نگريست كه قواى بدنى او سالم بود، مى پرسيد: آيا او شغل و حرفه اى دارد؟ اگر جواب، منفى بود، مى فرمود: «سقط من عيني; از نظرم افتاد».(1)
امام كاظم(عليه السلام) فرمود: «انّ الله لَيُبغض العبدَ الفارغَ; خداوند بنده بيكار را دشمن مى دارد».(2)
امام باقر(عليه السلام) مى فرمايد: «إنّى لاَبْغضُ الرّجل أن يكون كَسْلاناً عن أمر دُنياه، و من كَسِل عن أمر دُنياه فهو عن أمر آخرته أكسلُ; من دشمن مى دارم آن كس را كه در ارتباط با امر دنيا (و تلاش براى سامان دهى امور زندگى) تنبل و وارفته باشد; هر كس كه درباره امور دنيايش تنبل و سست باشد، در ارتباط با امر آخرتش سست تر است».(3)
اميرمؤمنان(عليه السلام) فرمود: «مَنْ وجد ماءً وَتراباً ثم افتقر فابْعَدَهُ اللّه; كسى كه آب و خاك در اختيار دارد و (بر اثر كوتاهى در بهره بردارى صحيح از آنها) در فقر و تنگدستى زندگى مى كند، از رحمت خدا دور باد!».(4)
نتيجه آنكه زاهد مسلمان با آگاهى از اين هشدارها و نفرت اسلام از بيكارى، نمى تواند به بهانه زهد در دنيا، دست به كار و تلاش نزند.

(1) . ر.ك: بحارالانوار، ج 100، ص 9، ح 38.
(2) . وسائل الشيعه، ج 12، ص 37، ح 4 .
(3) . كافى، ج 5، ص 85، ح 4 .
(4) . بحارالانوار، ج 100، ص 65، ح 10 .