سخاوت و بخشندگى صفتى است كه آدمى را از تكاثر اموال مى رهاند. انسان سخاوتمند با بذل و بخشش هاى خويش بخشى از اموال خود را به نيازمندان مى رساند و مانع انبوه شدن و تراكم آن مى شود.
در نگاه دين سخاوت، صفت كريمان و بزرگان است; سخاوت نشانه مروّت و شخصيت است. اميرمؤمنان على(عليه السلام) مى فرمايد: «على قدر المروّة تكون السخاوة».(1)
در اين نگاه «سخاوت» نقطه مقابل «بخل» است. انسان سخى در پرتو اين صفت نيك، از رذيله بخل كه از مهم ترين ريشه هاى مال اندوزى است رهايى مى يابد.
در حديثى از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نقل شده كه فرمود: «الجنّة دار الأسخياء والذي نفسي بيده لايدخل الجنّة بخيلٌ; بهشت خانه سخاوتمندان است، سوگند به كسى كه جانم به دست اوست هيچ فرد بخيلى وارد بهشت نمى شود».(2)
همچنين از آن حضرت مى خوانيم: «السخي إنّما يجود من حسن الظنّ بالله والبخيل إنّما يبخل من سوء الظنّ بالله; انسان سخاوتمند به خاطر حسن ظنّى كه
به خداوند دارد به راحتى مى بخشد ولى انسان بخيل به خاطر سوء ظنش به خدا، بخل مى ورزد».(3)
روشن است كه در پرتو صفت سخاوت، پيوندهاى نوع دوستانه عميق تر شده و تعاون و همكارى در جامعه گسترده تر مى گردد و افزون بر تأمين بخشى از نيازهاى نيازمندان، از انبوه شدن ثروت در دست اغنيا مى كاهد.