بهانه ترس از دچار شدن به فقر و ندارى و ورشكستگى و يا ترس از بروز ناامنى هاى اقتصادى در جامعه، گروهى از دنياپرستان را به جمع اموال و تكاثر آن دعوت مى كند و بدين وسيله با راكد گذاشتن بخشى از ثروت باعث خروج آن از چرخه توليد و اقتصاد مى شوند.
روشن است كه ثروت اندوز با كم ترين احساس ناامنى اقتصادى محتاطانه عمل مى كند و تا
به بازگشت سرمايه و سود دهى آن اطمينان
حاصل نكند آن را در مسير چرخه توليد قرار نمى دهد.
شيطان نيز در القاى خوف از فقر و ورشكستگى بيكار نمى نشيند و پيوسته اين خطر را در پيش روى آنان بزرگ جلوه مى دهد: (إِنَّمَا ذَلِكُمْ الشَّيْطَانُ يُخَوِّفُ أَوْلِيَاءَهُ).(1)
در سوره بقره پس از تأكيد فراوان به انفاق مى فرمايد: «(الشَّيْطَانُ يَعِدُكُمُ الْفَقْرَ); شيطان، شما را (به هنگام انفاق) وعده فقر و تهيدستى مى دهد».(2)
در حديثى از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) تعبير عجيبى در اين زمينه آمده است: «ما يخرج رجل شيئاً من الصدقة حتّى يفكّ عنها لِحْيَىْ سبعين شيطان; هيچ كس چيزى را به عنوان صدقه از مال خود خارج نمى كند مگر آنكه آن را از دو فكّ هفتاد شيطان رهايى بخشد».(3) گويا شياطين با چنگ و دندان خود، اموال را مى گيرند و به آسانى اجازه نمى دهند در راه خدا به نيازمندان انفاق شود و اين چنگ و دندان همان توهّم فقر وناامنى هاى اقتصادى است.