احتكار به معنى انبار و حبس كردن اجناس مورد نياز مردم، بهويژه محصولات كشاورزى و مواد غذايى، به منظور بالا رفتن قيمت آن است.(1)
اين عمل اختصاص به جنس خاصى ندارد، گرچه بعضى از فقهاى اسلام در مورد احتكار به «قوت» بودن و خوراكى بودن آن اشاره كرده اند;(2)ولى آنچه از نصوص به دست مى آيد حبس هرگونه «مايحتاج عمومى» كه باعث زحمت مسلمانان و «فلج شدن» جامعه شود «احتكار» محسوب شده و شرعاً حرام است.(3)
«احتكار» نوعى مال اندوزى موقت است كه به منظور رسيدن به ثروت هاى بيشتر صورت مى گيرد و براى سرمايه داران و صاحبان نقدينگى، كه مى توانند به اين وسيله در فرصتى كوتاه بدون زحمت زياد به ثروت هاى هنگفت دست يابند، بسيار وسوسه انگيز است.
(1) . صحاح اللغة، ريشه «حكر».
(2) . ر.ك: جواهرالكلام، ج 22، ص 482و483 .
(3) . مكاسب شيخ انصارى، ج 4، ص 362.