از موارد شايسته توجه مسئله تأكيد بر وسعت منزل در رهنمودهاى ائمه معصومين(عليهم السلام) است. در واقع تهيه منزل مسكونى و وسيله نقليه مناسب كه مايه سعادت و آسايش در زندگى است، از حقوق انسان هاست و كسانى كه مى انديشند داشتن اين امكانات در حدّ قابل قبول از مصاديق اسراف است خود دچار اشتباه فاحشى شده اند و ناشى از بى مسئوليتى و بى توجهى آنان نسبت به حقوق خانواده است.
امام صادق(عليه السلام) وسعت منزل را از سعادت انسان مى داند و مى فرمايد: «من السعادة سعة المنزل».(1) و نيز فرموده است: «من سعادة المرء المسلم، المسكن الواسع».(2)
در كنزالعمال از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نيز نقل شده كه فرمود: «إنّ من سعادة المرء، الزوجة الصالحة والمسكن الصالح والمركب الصالح; از سعادت انسان همسر شايسته و مسكن و مركب شايسته است».(3)
در حديث ديگرى آمده است: «إنّ من سعادة المرء المسلم في الدنيا الجار الصالح والمنزل الواسع والمركب الهنييء; از سعادت انسان مسلمان، مسكن وسيع و همسايه شايسته و مركب خوشايند و راحت است».(4)
در حديثى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم: «مِن سعادة المرء دابّة يركبها في حوائجه; وسيله نقليه اى كه انسان در تأمين نيازهاى خويش از آن استفاده كند از موجبات سعادتمندى است».(5)
امام باقر(عليه السلام) مى فرمايد: «من شقاء العيش ضيق المنزل; از مشكلات زندگى، تنگى منزل است».(6)
امام هفتم(عليه السلام) براى يكى از شيعيانش كه منزل او نيازمندى اش را كفاف نمى داد، خانه اى ساخت و فرمود: برو در آن ساكن شو، زيرا منزل فعلى براى تو تنگ است، او به امام(عليه السلام) عرض كرد: اين منزل را پدرم ساخته و مى خواهم در آن بمانم، هر چند ضيق باشد، امام(عليه السلام)فرمود: «إن كان أبوك أحمق، ينبغي أن تكون مثله; اگر پدرت كار احمقانه اى انجام داد، تو بايد مثل او عمل كنى؟!».(7)
در خطبه 209 نهج البلاغه آمده است: اميرمؤمنان در بصره جهت عيادت علاء بن زياد حارثى كه يكى از ياران آن حضرت بود به منزل وى رفت و چون خانه او را وسيع ديد، فرمود: با اين خانه وسيع در دنيا چه مى كنى و حال آنكه در آخرت به خانه گسترده، محتاج ترى؟ سپس اضافه فرمود:
آرى اگر بخواهى به وسيله اين خانه به منزل وسيع آخرت برسى در اين خانه ميهمانى كن، صله رحم به جاى آور، و حقوقى را كه خداوند بر عهده ات گذاشته، در جاى خود پرداخت كن در اين صورت به سبب اين خانه به آخرت دست يافته اى.
علاء عرضه داشت: «اى اميرمؤمنان از برادرم (عاصم بن زياد) به تو شكايت دارم» فرمود: چه شكايتى؟ عرضه داشت لباسى كهنه و پشمينه پوشيده و دل از دنيا بريده است، حضرت فرمود: او را نزد من حاضر كنيد. وقتى آمد، فرمود: «يا عديّ نفسه لقد استهام بك الخبيث أما رحمت أهلك وولدك أترى الله أحلّ لك الطيّبات وهو يكره أن تأخذها، أنت أهون على الله من ذلك; اى دشمنك جان خويش، شيطان پليد تو را به بيراهه كشيده، آيا به زن و فرزند خود رحم نمى كنى؟! گمان مى كنى خداوند چيزهاى پاكيزه را بر تو حلال كرده; ولى از اينكه از آنها بهره مند شوى ناراضى است؟ تو نزد خداوند بى مقدارتر از آنى كه با تو اين گونه رفتار نمايد».
آن گاه كه عاصم در مقام دفاع از خود گفت: اى اميرمؤمنان تو خود با لباس خشن و غذاى ناگوار زندگى مى كنى! حضرت فرمود: واى بر تو، من همانند تو نيستم، زيرا خداوند بر پيشوايان عادل واجب فرموده كه خود را با مردم تهى دست برابر قرار دهند تا تهى دستى بر فقير سنگينى نكند و او را از پاى در نياورد.
در روايتى آمده است كه عاصم، تحت تأثير اين سخن حكيمانه قرار گرفت و ظاهرش را تغيير داد: (فألقى عاصم بن زياد العباء و لبس الملاء).(8)

(1) . همان، ص 525، ح 1، باب سعة المنزل.
(2) . همان، ص 526، ح 7 .
(3) . كنز العمال، ج 11، ص 98، ح 30777.
(4) . همان، ح 30780.
(5) . محاسن برقى، ج 2، ص 625; كافى، ج 6، ص 536، ح 7 .
(6) . كافى، ج 6، ص 526، ح 6، باب سعة المنزل.
(7) . همان، ص 525، ح 2.
(8) . كافى، ج 1، ص 410، ح 3.