خوردن غذاى مطبوع در حدّ معقول، هرگز مورد نهى و تحريم قرار نگرفته، چرا كه قرآن مى فرمايد: (كُلُوا وَاشْرَبُوا وَلاَ تُسْرِفُوا) و روايات، سنت و سيره رهبران آسمانى نيز گواه بر اين حقيقت است كه هرگز كسى به موجب برخوردار شدن از نعمت هاى الهى مادامى كه به اسراف نينجامد مورد عتاب قرار نگرفته است. تغذيه مناسب و كافى از ضروريات اوليه انسان و از عوامل مهم موفقيت و انجام فعاليت هاى اقتصادى و عبادى است. رشد و تعالى جوامع دينى بر اساس حركتها و فعاليت هاست كه با تغذيه مناسب پيوند دارد.
در قرآن كريم مى خوانيم: هنگامى كه مهمانان ابراهيم ناخوانده و ناشناس به خانه او وارد شدند ابراهيم فوراً دستور داد گوساله اى را كباب كرده، پيش آوردند: (فما لَبِثَ اَنْ جَاءَ بِعِجْل حَنِيذ)(1)(فَجَاءَ بِعِجْل سَمِين)(2) اين مسأله نشان مى دهد كه:
1. استفاده از غذاى خوب و مطبوع حلال است تا هنگامى كه رضاى خدا را در برداشته باشد.
2. ابراهيم كه اسوه انسان هاى الهى است در منزل خود ابزار مهيا كردن و طبخ غذاهاى مطبوع را داشت كه حتى براى مهمان هايى كه بى خبر وارد شده بودند، گوساله كباب شده اى را پيش آورد. البته لازم به يادآورى است كه ابراهيم خليل به خاطر اموال زيادى كه داشت صاحب كاركنان فراوانى بود كه آنها همه غذاهاى اضافى را مصرف مى كردند.
به يقين رشد فكرى انسان ها كه روح حيات و بالندگى را در كالبد جامعه مى دمد بر اساس فعاليت ها و تلاش هاى كسانى است كه از تغذيه مناسب برخوردارند تا جايى كه امام صادق(عليه السلام) در روايتى فرمود: «من تركه )اللحم( أيّاماً فسد عقله; هر كس مدتى گوشت نخورد، عقل او ضايع مى شود».(3)
همچنين فرمود: «كلوه فإنّه يزيد في السمع والبصر; گوشت بخوريد كه شنوايى و بينايى را زياد مى كند».(4)
بر اساس آموزه هاى دينى نه تنها خوردن انواع سبزى ها، ميوه ها و گوشت ها از حقوق مسلم هر انسان است، بلكه به فرموده امام صادق(عليه السلام) بر عهده مرد است كه اينها را براى خانواده خويش تأمين نمايد.
در روايتى از آن حضرت مى خوانيم: «لا تكون فاكهة عامة إلاّ أطعم عياله منها; از ميوه هايى كه همه مى خورند بايد براى خانواده خود تهيّه كند».(5)

(1) . هود، آيه 69.
(2) . ذاريات، آيه 26.
(3) . معيارهاى اقتصادى در تعاليم رضوى، ص 184; طبّ الأئمّة، ص 139.
(4) . محاسن برقى، ج 2، ص 464، ح 428; بحارالانوار، ج 63، ص66 .
(5) . كافى، ج 5، ص 512 .