در آموزه هاى دينى نه تنها برخوردارى از سطح زندگى مناسب همراه با آسايش و رفاه، مذموم و ناپسند نيست، بلكه در روايات مختلف از معصومان(عليهم السلام) مى خوانيم كه چنين زندگى را از خداوند مسئلت مى نمودند.
حضرت على(عليه السلام) در دعايى عرضه مى دارد: «اللّهمّ... ارزقني رزقاً واسعاً حلالا طيّباً... نستعين به على زماننا; خدايا روزى اى وسيع به من عطا كن رزقى حلال و پاكيزه... كه از آن براى برآوردن نيازهاى زمان خود كمك جوييم».(1)
امام باقر(عليه السلام) عرضه مى دارد: «أسألك اللّهمّ الرّفاهيّة في معيشتي ما أبقيتني; خدايا تا زمانى كه زنده ام رفاه و آسايش در زندگى را نصيبم فرما».(2)
نيز آن حضرت در دعايى ديگر مى گويد: «أللّهمّ إنّي أسألك خير المعيشة، معيشةً... أبلغ بها جميع حاجاتي; خداوندا بهترين سطح زندگى را از تو مسئلت مى كنم، سطحى كه به همه خواسته ها و نيازهايم دست يابم».(3)
همچنين در دعايى از امام سجاد(عليه السلام) مى خوانيم: «أللّهمّ إنّي أسألك خير المعيشة، معيشةً أقوى بها على جميع حاجاتي; خدايا از تو معيشتى نيك مى خواهم، معيشتى كه با آن همه نيازمندى هايم را برآورم».(4)
وسعت بخشيدن به زندگى جهت تأمين نيازهاى خود و خانواده از برجستگى هاى دين مبين اسلام است. در حديثى از امام رضا(عليه السلام) مى خوانيم: «صاحب النعمة يجب عليه التوسعة على عياله; كسى كه از امكانات برخوردار است واجب است به زندگى خانواده اش وسعت بخشد».(5)
همچنين از امام سجاد(عليه السلام) مى خوانيم: «أرضاكم عندالله أسبغكم على عياله; پسنديده ترين شما نزد خداوند كسى است كه به خانواده اش بهتر و بيشتر برسد».(6)

(1) . مصباح المتهجّد، ص 457.
(2) . همان، ص 164; كافى، ج 2، ص 589 .
(3) . جمال الأسبوع (سيد بن طاووس)، ص 241; بحارالانوار، ج87، ص 12 .
(4) . صحيفه سجاديه، ص 572، دعاى پس از نوافل.
(5) . كافى، ج 4، ص 11، ح 5; تحف العقول، ص 442 .
(6) . كافى، ج 4، ص 11، ح 1، باب كفاية العيال و التوسّع عليهم; تحف العقول، ص 279 .