در دنياى امروز قوانينى ـ هر چند تا حدودى اخلاقى ـ بر توليد حاكم است; يعنى توليدكنندگان، محدوديت هايى از نظر فرآورده ها و كميّت و كيفيّت آنها دارند; ولى در مصارف اموال شخصى خود كاملا آزادند تا آنجا كه گاه اموالشان را در مصارفى كه با هيچ منطقى سازگار نيست مصرف مى كنند و كسى ممانعتى نمى كند; مثلا بخش مهمى از ثروت هاى خويش را براى حيوانات خود وصيّت مى كنند و بعد از مرگ آنها حيواناتشان صاحب ثروت هنگفتى مى شوند و كارهاى ديگرى از اين دست. در حالى كه اسلام همان گونه كه بر توليد نظارت دقيق دارد، بر مصرف نيز نظارت مى كند و حاكميت اخلاق را در هر دو بخش يكسان ملاحظه مى نمايد. اسلام از جمله به امور زير توصيه اكيد كرده است: