«وابستگى اقتصادى» سبب بدترين نوع سلطه بيگانگان است، زيرا به دنبال خود، وابستگى سياسى و فرهنگى را بر جامعه تحميل مى كند. امروزه رهايى از سلطه اقتصادىِ قدرت هاى جهانى، بدون سرمايه گذارىِ جدى در بخش توليد فرآورده هاى
كشاورزى و صنعتى ممكن نيست. جامعه اسلامى زمانى مى تواند به عزت و سربلندى نايل شود كه بتواند قبل از هر چيز در بخش توليد ـ دست كم در سطح توليدات مواد غذايى و استراتژيك ـ به خودكفايى برسد.
از ديدگاه اسلام، نياز و وابستگى به ديگران اسارت مى آورد. اميرمؤمنان على(عليه السلام)مى فرمايد: «احتجْ إلى من شئت، تكن أسيره واستغن عمّن شئت تكن نظيره; به هر كس نيازمند باشى، برده و اسير او هستى و از هر كس بى نيازى بجويى، همانند او خواهى بود».(1)
در جهان امروز قدرت هاى بزرگ براى تسليم كردن كشورهاى جهان سوم در برابر خواسته هاى نامشروع خويش، از نياز و وابستگى اقتصادى آنها به خودشان، به عنوان حربه اى نيرومند استفاده مى كنند و از اين را ه، آنها را در امور سياسى و فرهنگى نيز به خودشان وابسته مى سازند.
قابل توجه اينكه يكى از مسئولان امور كشاورزى آمريكا در اين زمينه مى گويد:
«من معتقدم كه سلاح غذا، امروز، نيرومندترين سلاحى است كه ما در اختيار داريم و ظرف بيست سال آينده هم، چنين خواهد بود. مادامى كه ديگر كشورها در نيازهاى غذايى خود وابسته به آمريكا هستند، در ايجاد مشكلات براى ما درنگ خواهند كرد».(2)
بر اين پايه است كه اهميت ديدگاه اسلام در زمينه توليدات كشاورزى روشن مى شود.
اميرمؤمنان على(عليه السلام)توليدات كشاورزى را رُكن اصلى توليد جامعه مى داند كه بقيه بخش ها بر آن استوارند به گونه اى كه ضعف آن، سستى بخش هاى ديگر و شكوفايى آن رونق ديگر بخش ها را در پى دارد. امام(عليه السلام) خطاب به مالك اشتر مى فرمايد:
«وتفقّد أمر الخراج بما يُصلِحُ أهله، فإنّ في صلاحه وصلاحهم، صلاحاً لمن سواهم ولاصلاح لمن سواهم إلاّ بهم لأنّ الناس كلّهم عيالٌ على الخراج وأهله; ماليات (ويژه) زمين هاى كشاورزى را به گونه اى تنظيم كن كه به مصلحت اهلش (كشاورزان) باشد، زيرا بهبودى وضع ماليات و رعايت مصلحت كشاورزان، تأمين كننده مصلحت جامعه است. و (بلكه) تنها با كشاورزان است كه جامعه، به صلاح و مصلحت خويش مى رسد، زيرا همه مردم عيال و نانخور كشاورزان به حساب مى آيند (و در تأمين نيازهاى غذايى خويش به آنان وابسته اند)».(3)
بر اين اساس كشاورزى و دامپرورى در نگاه دين، از آن رو كه تأمين كننده مهم ترين نيازهاى غذايى مردمند، در اولويت نخست قرار دارند و در روايات به آن دو تأكيد شده است.
در روايتى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم: «سئل النبى(صلى الله عليه وآله): أيّ المال خيرٌ؟ قال: الزرع زَرعه صاحبُهوأصلحه وأدّى حقّه يوم حصاده، قال: فأيّ المال بعد الزرع خير؟ قال: رجل في غنم له قد تبع بها مواضع القَطْر يُقيم الصلاة ويؤتى الزكاة...; از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله)پرسيدند: چه مالى بهتر است؟ فرمود: زراعتى كه صاحبش آن را كشت كند و به رشدش رساند و در زمان برداشت، زكاتش را بپردازد. بار ديگر سؤال شد: بعد از كشاورزى چه مالى بهتر است؟ فرمود: دامپرورى كه صاحبش به دنبال گوسفندان در مراتع مناسب حركت كند و نماز را اقامه نمايد و زكات را بپردازد...».(4)

(1) . بحارالانوار، ج 77، ص 420 .
(2) . بحران غذا، ص 43 (سيد حسن اسعدى، به نقل از روزنامه اينترناشنال هرالدتريبيون، 26 دسامبر 1980م).
(3) . نهج البلاغه، نامه 53 .
(4) . كافى، ج 5، ص 260 .