قرآن كريم، در آيات فراوانى، با يادآورى اين نكته كه خداوند منابع و امكانات جهان را براى انسان ها آفريده و آنها را در اختيارشان قرار داده است(1)، با تأكيد بر تصرف در عوامل توليد، آدمى را به آباد كردن زمين توصيه مى كند. به گونه اى كه آماده بهره بردارى شود. قرآن كريم مى فرمايد: «(هُوَ أَنشَأَكُمْ مِّنَ الاَْرْضِ وَاسْتَعْمَرَكُمْ فِيهَا); اوست كه شما را از زمين آفريده و آبادى آن را به شما نهاده است».(2)
كلمه «اِعمار» و «عمارت» به اين معناست كه بشر، زمين را از حال طبيعى اش به حالتى برگرداند كه نيازمندى هايش را از آن برطرف سازد و از منافعش بهره ببرد.(3)
واژه اعمار و استعمار در لغت نيز به معنى واگذارى جهت عمران و آبادى است.(4)
از اين آيه به خوبى استفاده مى شود كه هرگونه فعاليت توليدى جهت آبادى زمين، در راستاى تحقق
اراده خداوند است، زيرا اوست كه از انسان، آبادى زمين را خواسته است.
اين خواسته الهى تا بدانجا در اسلام محترم است كه در سخنى از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله)مى خوانيم: «إن قامت الساعة وفي يد أحدكم فسيلة فإن استطاع ألاّ تقوم حتّى يغرسها فليغرسها; اگر در دست يكى از شما نهال نخلى باشد و در همان لحظه قيامت برپا شود، اگر بتواند آن را غرس كند، چنين كند».(5)
اين تعبير اهميت فوق العاده عمران و آبادى زمين ها را با نهايت تأكيد بيان مى كند.

(1) . (سَخَّرَ لَكُمْ مَّا فِى السَّماوَاتِ وَمَا فِى الاَْرْضِ جَمِيعاً) (جاثيه، آيه13).
(سَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ * وَآتَاكُمْ مِّنْ كُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ) (ابراهيم، آيه 33 و آيه 65 حج)
(هُوَ الَّذِى جَعَلَ لَكُمُ الاَْرْضَ ذَلُولا فَامْشُوا فِى مَنَاكِبِهَا وَكُلُوا مِنْ رِّزْقِهِ) (ملك، آيه 15).
(2) . هود، آيه 61 .
(3) . ر.ك: الميزان، ج 10، ص 310 .
(4) . مفردات راغب، واژه «عَمَر». (أعمرته الأرض واستعمرته: إذا فَوَّضْتَ إليه العمارة) .
(5) . كنز العمال، ج 12، ص 341، ح 35316; مسند احمد، ج 3، ص191 با مختصر تفاوت.