گاه برنامه هاى اقتصادى كشور سازنده، راهگشا و در جهت رشد و توسعه و بسط عدالت اجتماعى است; ولى در مقام اجرا با دشوارى هايى روبرو است كه ممكن است از سوى گروهى سودجو و قانون شكن پديد آمده باشد.
در اين صورت، كار رسانه ها مى تواند سازنده و تأثيرگذار باشد. رسانه ها به عنوان چشم و گوش دولت و ملّت، سودجويان را تعقيب، شناسايى و معرّفى كرده و از زيان رسانى آنان به اقتصاد كشور جلوگيرى مى كنند.
اميرمؤمنان على(عليه السلام) در عهدنامه مالك اشتر براى مراقبت از رفتار كارگزاران به مالك دستور مى دهد كه چشم هاى بينايى بر آنها بگمار تا پنهانى از كار آنان بازرسى نمايند: «ثم تفقّد أعمالهم وابعث العيون من اهل الصّدق والوفاء عليهم».
آن گاه دستور مى دهد در صورت رسيدن اخبارى مبنى بر خيانت آنان، به عقوبت و مجازات آن خيانت كاران اقدام كن.(1)
رسانه ها مى توانند نقش چشم هاى بينا را براى واليان عادل و توده هاى مردم داشته باشند و با اطلاع رسانى صحيح، به روز و سازنده، نقش حرفه اى خود را ايفا كنند.
روشن است كه اگر رسانه ها نخواهند و يا نتوانند نقش اساسى خود را در اين زمينه ايفا كنند و يا به طور سليقه اى و جناحى عمل نمايند و يا با غوغاسالارى، مسائل فرعى و غير مهم را مهم و اصلى نشان دهند، و يا اخبار ناصحيح را منعكس سازند، به يقين نقش نظارتى سازنده خود را از دست مى دهند و نه تنها به ثبات اقتصادى جامعه كمك نمى كنند، بلكه جامعه را به بى ثباتى و به هم ريختگى اقتصادى مى كشانند.
متأسفانه در عصر ما بسيارى از رسانه ها زير نظر مالكان خصوصى اداره مى شوند; گرچه اين كار از جهت مردمى بودن داراى امتياز است; ولى از اين جهت كه اين گونه رسانه ها در اختيار گروه هاى ثروتمند و سرمايه دارند دائماً به منافع آنها مى انديشند و از تحريف حقايق و دادن نشانى هاى غلط و تشكيل بازار سياه و امور ديگرى از اين قبيل ابا ندارند.

(1) . نهج البلاغه، نامه 53 .